W nasze życie niejako wpisana jest wątpliwość w dzieła Boga w człowieku i dla człowieka. Przerastały one Abrahama i Sarę. Nic dziwnego, że przerastają i dziś po wielokroć nas. Na szczęście – jak to było z Abrahamem – Bogu w realizowaniu swoich obietnic to nie przeszkadza.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Radosław Molenda
Pierwsze czytanie: Rdz 18, 1-15
W Liturgii Słowa poprzednich dni rozważamy kolejne odsłony opowieści o Abrahamie. Pan go wybrał, aby został ojcem wielu narodów jako Jego błogosławieństwo dla człowieka, i by przez wypełnienie się Jego obietnic grzeszny i zagubiony świat został ocalony i pobłogosławiony. Czy konieczne było kilkakrotne odnowienie przymierza? Widocznie tak, skoro Abraham i Sara są Bogu posłuszni, ale wątpią, wierzą, ale żądają znaku. Dlatego – wyjąwszy opis stworzenia – cała Księga Rodzaju ma jeden główny cel: pokazać, że Bóg nie rezygnuje z człowieka, który odwraca się od Niego by czynić zło, ale wychodzi z inicjatywą i to zło obraca w dobro.
Mamy więc – można powiedzieć – kolejną odsłonę tego samego. Po ostatecznym dokonaniu się przymierza Bóg kolejny raz przychodzi do Abrahama (wraz z dwoma „mężami”), by zostać przez niego ugoszczonym i go upewnić: za rok twoja żona Sara będzie miała syna! I znów ta wątpliwość, tym razem Sary, która wyśmiewa plan Boga: Teraz, gdy przekwitłam, mam doznawać rozkoszy, i mój stary mąż?
W nasze życie niejako wpisana jest wątpliwość w dzieła Boga w człowieku i dla człowieka. Przerastały one Abrahama i Sarę. Nic dziwnego, że przerastają i dziś po wielokroć nas. Na szczęście – jak to było z Abrahamem – Bogu w realizowaniu swoich obietnic to nie przeszkadza.
Psalm responsoryjny: Łk 1, 46b-48. 49-50. 53-54
W dzisiejszych czytaniach jako psalm słyszymy Magnificat – pochwalny hymn Maryi, będący reakcją na błogosławieństwo Elżbiety dla Niej, za to, że „uwierzyła, że spełnią się obietnice Boże” względem Niej. Dlatego wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy Ten, którego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie, który ujął się za swoim sługą, Izraelem. To Dobra Nowina dla każdego z nas.
Ewangelia: Mt 8, 5-17
Gdy po Kazaniu na Górze Jezus zszedł do Kafarnaum, Ewangelia ukazuje Go jako cudotwórcę – Tego, który uzdrawia, oczyszcza, wypędza złe duchy. Dopiero co uzdrowił trędowatego, a już przychodzi do Niego setnik z prośbą o uzdrowienie jego sparaliżowanego, cierpiącego sługi. Jest Rzymianinem, jednak jego wiara w moc Jezusa zaskakuje samego Jezusa. Nie tylko wierzy, że Pan może i chce go uzdrowić, ale że może to zrobić swym jednym słowem. Przychodzi więc do Niego z pokorą, jako niegodny, by fatygować Jezusa swoim kłopotem.
Rzymski setnik jest także symbolem łaski, którą Bóg – dzięki wierze w Niego – wylewa nie tylko na Żydów, ale na wszystkie narody, na wielu ze Wschodu i z Zachodu. Nie tylko łaski uzdrowienia, ale także łaski zbawienia. A więc zbawienie nie tylko nie jest zarezerwowane dla Żydów, ale wręcz bycie Żydem zbawienia nie gwarantuje. Wszyscy muszą przyjść do Boga przez Jezusa Chrystusa.
Jezus robi więcej: już nie pyta o wiarę, ale okazuje łaskę uzdrowienia wobec teściowej Piotra ze względu na swoją wolę, by była uzdrowiona. I to nie z nieuleczalnej choroby, ale z gorączki. Przyjmując na siebie nasze słabości, choroby, objawia się jako samo wszechmocne Dobro. Możemy więc nie tylko przychodzić do Niego po zdrowie, ale zwracając się do Niego, zyskać zdrowie dla innych.
Co? Gdzie? Kiedy?
