Pan Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem. Mówi do ludzi, którym kultura pasterska była bliska. Używa porównań zrozumiałych dla słuchaczy. Wczuwa się w ich rozumienie rzeczywistości, aby przekazać im i nam prawdę o sobie.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Kołodziej
Pierwsze czytanie: Dz 11, 1-18
Autorem Dziejów Apostolskich jest Święty Łukasz, pochodzący prawdopodobnie z obecnej Syrii, wychowany w kulturze greckiej. Był lekarzem prawdopodobnie (por. Kol 4,14), a zatem człowiekiem wykształconym, który pisząc, korzystał z wielu źródeł, ale przede wszystkim z relacji naocznych świadków wydarzeń a także z własnego doświadczenia towarzyszenia Świętemu Pawłowi w podróży misyjnej. Pisał te słowa w czasie, kiedy w społeczności żydowskiej tworzył się pierwotny Kościół. Pan Jezus przyszedł na świat w narodzie żydowskim długo do tego przygotowywanym. Apostołami oraz pierwszymi chrześcijanami byli wyłącznie Żydzi. W pismach Starego Testamentu odnajdujemy wiele miejsc, gdzie napisane jest, że zbawienie przyjdzie do wszystkich narodów, ale mentalność narodu żydowskiego była kształtowana również na zapewnieniach Boga o szczególnym wybraniu tego narodu. Judeochrześcijanie mieli więc poważną trudność z zaakceptowaniem faktu, że wszyscy, a więc także nie będący uczestnikami pierwszego przymierza z Jedynym Bogiem, mogą otrzymać Ducha Świętego tak samo jak Żydzi. Dlatego potrzebna była bezpośrednia interwencja Boga skutkująca nawróceniem poganina Korneliusza. Łukasz opisał ją szczegółowo w poprzednim rozdziale Dziejów, a w czytanym dzisiaj fragmencie została powtórzona jako wypowiedź Piotra, który usprawiedliwia swoje postępowanie przed braćmi pochodzenia żydowskiego. Widzimy w tej scenie, jak Bóg wzywa do działania zarówno Piotra - judeochrześcijanina, jak również poganina Korneliusza. Aby Boży plan mógł się zrealizować, potrzeba było, aby każdy z nich usłyszał to wezwanie, a następnie za nim podążył. .
Psalm responsoryjny: Ps 42, 2-3; Ps 43, 3. 4
Tęsknota za Bogiem wpisana jest w serce każdego człowieka. Psalmista pięknie wyraża to w psalmie, porównując ją do pragnienia łani: „Jak łania pragnie wody za strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże”. W następnym wersie jeszcze uściśla to pragnienie: „Dusza moja pragnie Boga żywego”. Żywego, czyli działającego dzisiaj, teraz, w sytuacji, w jakiej się znajduję. Żywego, czyli będącego w osobowej relacji ze mną, zapraszającego mnie do zaangażowania się w budowanie tej relacji. Taka relacja budzi tęsknotę za spotkaniem. Psalmista wzdycha: „kiedyż przyjdę i ujrzę oblicze Boże?”
Ewangelia: J 10, 11-18
Pan Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem. Mówi do ludzi, którym kultura pasterska była bliska. Używa porównań zrozumiałych dla słuchaczy. Wczuwa się w ich rozumienie rzeczywistości, aby przekazać im i nam prawdę o sobie. Mówi nam, że każdego z nas bardzo dobrze zna, wie o nas wszystko, widzi nasze piękno, oraz to, co najchętniej ukrylibyśmy nawet przed samymi sobą. Ale właśnie dlatego, że zna nasze słabości, zgodził się przyjść na świat jako człowiek, aby oddać za nas swoje życie. Podkreśla przy tym, że ma również misję przyprowadzenia do owczarni tych owiec, które nie są z tej zagrody. Czy mamy świadomość, że mówi o nas, którzy nie wywodzimy się z Narodu Wybranego? To nas przyprowadził do owczarni i jest tym jedynym Dobrym Pasterzem. Zaznaczył również, że wszystko, czego dokonał było zarówno Jego wolną decyzją jak również działaniem w jedności z Ojcem. Zmartwychwstanie odbyło się Jego mocą również z nakazu Ojca. Wola Ojca nie jest inna niż wola Syna. W Bogu nie ma żadnego podporządkowania, żadnego zniewolenia. Spoiwem Osób Boskich jest wyłącznie miłość.
Co? Gdzie? Kiedy?
