Komentarze do czytań - Niedziela Wielkanocna Zmartwychwstania Pańskiego

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. dr Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Dz 10,34a.37-43

Rozpoczynamy dziś lekturę Dziejów Apostolskich, którą będziemy kontynuować codziennie przez kolejnych pięćdziesiąt dni. Zarówno fakt spotkania z zawartością tej księgi Nowego Testamentu, jak i treść czytanego dziś fragmentu, niosą ze sobą określone konsekwencje. Dzieje Apostolskie to biblijne przedstawienie historii Kościoła czasów apostolskich, stąd też niekiedy księgę tę nazywa się „Ewangelią Kościoła”. Owszem, czytamy w czasie paschalnym Dzieje Apostolskie, ponieważ zawierają wiele treści na temat zmartwychwstania Jezusa i skutków tego wydarzenia, ale warto także dostrzec, że Kościół, świętując dziś najważniejszą tajemnicę swojej wiary, od razu kieruje spojrzenie na genezę i początki misji, którą otrzymał od swego Pana i której stara się być zawsze wierny. Choć to Zesłanie Ducha Świętego dało początek działalności Kościoła, to jednak zmartwychwstanie Jezusa stanowi źródło energii, sens i zasadę jego misji. Samo zmartwychwstanie nie jest faktem odizolowanym. Zostało poprzedzone życiem, zbawczą działalnością i ofiarą paschalną Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Mowa Piotra w domu Korneliusza stanowi swoiste kompendium tej bogatej rzeczywistości. Jej lektura ubogaca naszą radość świętowania o poczucie głębokiej logiki i spójności wiary, którą wyznajemy.

Psalm responsoryjny: Ps 118, 1b-2.16-17.22-23

Psalmista wzywa nas do radości, ale właściwie trudno znaleźć słowa i sposób, które mogłyby wyrazić radość uczniów Jezusa przeżywających zmartwychwstanie swojego Mistrza. Kościół posługuje się Psalmem 118, tak bardzo „zasłużonym” w życiu modlitewnym biblijnego Izraela. Dopiero jednak w świetle paschalnego zwycięstwa Chrystusa psalm ten, tak często i ochoczo używany w żydowskiej liturgii świątynnej, odkrywa swoje właściwe, zamierzone przez Ducha Świętego znaczenie. Modlitewny utwór, powstały wiele wieków wcześniej, używany dla wysławiania chwały Najwyższego, w dniu zmartwychwstania naszego Pana doczekał się swojej właściwej premiery i już na zawsze może służyć nam dla wyrażania, zarówno największej tajemnicy naszej wiary jak i przeżywanej z jej powodu radości.

Drugie czytanie: Kol 3, 1-4

Analizując listy św. Pawła, łatwo dostrzec, że temat zmartwychwstania Jezusa i zmartwychwstania tych, którzy Mu zawierzyli, stanowi zasadniczy temat jego przepowiadania. Nic dziwnego, jeżeli bierze się pod uwagę, że właśnie osobiste spotkanie Pawła ze Zmartwychwstałym na drodze koło Damaszku dokonało zbawiennego przewrotu w jego życiu, przemieniło prześladowcę Kościoła w gorliwego głosiciela Ewangelii. Paweł miał do czego wracać, miał co głosić i nigdy nie tracił możliwości, aby przepowiadać, że Chrystus zmartwychwstał. Z takim orędziem zwraca się także do wspólnoty chrześcijan w Kolosach. Choć Paweł osobiście nie zakładał Kościoła w tym mieście, a o wierzących tam w Chrystusa wiedział jedynie ze świadectwa jednego z nich, to jednak nie przeszkadzało mu to w tym, aby do tamtejszych chrześcijan zwrócić się najbardziej wzniosłymi treściami, właśnie o zmartwychwstaniu Jezusa i owocach tego wydarzenia dla wierzących w Niego. Zwycięstwo Jezusa nad śmiercią jest niewyobrażalnym darem dla każdego z nas, ale darem o charakterze oferty, jeżeli można użyć takiego porównania. Wskazuje na to użycie przez Pawła dwóch czasowników w trybie imperativus: szukajcie, rozmyślajcie. W paschalnym zwycięstwie Chrystusa mogą uczestniczyć ci, którzy opowiedzą się po Jego stronie, a to wymaga nawrócenia, odrzucenia światowych miraży i w ich miejsce przyjęcia wartości Bożych, tego, co w górze. Stąd potrzeba usilnego poszukiwania. Wydarzenie Wielkanocne jest też na tyle bogate w swojej treści, że nieodparcie stymuluje do zagłębiania się w paschalną tajemnicę wszystkich, którzy przyjęli je z wiarą. Dlatego Paweł wzywa do rozmyślania, do nieustannej medytacji. Kościół czyni to od samego początku, doświadczając z tego wielkiej mocy dla swojego istnienia i przepowiadania, jednocześnie dostrzegając niewyczerpalność największej tajemnicy swojej wiary. Apostoł zaprasza każdego z nas do szukania i rozmyślania.

Ewangelia: J 20, 1-9

Spośród czterech ewangelicznych relacji na temat zmartwychwstania Jezusa, Kościół co roku w święto paschalne czyta przekaz Jana. Święty Jan, w odróżnieniu od pozostałych ewangelistów, przedstawia swoich świadków pustego grobu Zbawiciela: Marię Magdalenę, Piotra i Jana. Na temat spotkania Marii Magdaleny ze Zmartwychwstałym będziemy jeszcze czytać i rozważać w Oktawie Wielkanocnej. Teraz wystarczy jedynie nadmienić, że przypadła jej łaska pierwszej zobaczyć żywego Zbawiciela, a wcześniej Jego pusty grób. Nie apostołowie, nawet nie Matka, ale ona, która została uratowana ze szponów zła i wiernie do końca kroczyła za swoim Panem. Jeżeli chodzi o wspomnianych apostołów, to spotykamy ich razem w pałacu Annasza w nocy pojmania Jezusa. Wyprawa do pustego grobu Mistrza stanowi część historii ich wspólnej działalności ewangelizacyjnej, którą przedstawia Łukasz w Dziejach Apostolskich. Późniejsze, ważniejsze epizody to uzdrowienie chorego człowieka przy wejściu do świątyni, odważne świadectwo wobec świątynnych kapłanów i podróż do Samarii, kiedy tamtejsi mieszkańcy przyjęli Ewangelię. Za każdym razem zasadniczym motywem ich przepowiadania było świadectwo, że Jezus zmartwychwstał. Udział w paschalnych misteriach Jezusa, nie zawsze do końca świadomy i dojrzały, z pomyłkami i upadkami, przynosi błogosławione owoce w ich późniejszym życiu. Nie od razu wszystko do końca zrozumieli, ale ziarno zostało rzucone i będzie się rozwijać. Przypadek Piotra i Jana czyni jeszcze bardziej doniosłym wezwanie Pawła: szukajcie i rozmyślajcie.