Nawet jeśli nie mamy dobrych relacji z bliskimi, więzy krwi w najsilniejszy sposób określają naszą tożsamość.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot
Pierwsze czytanie: Rz 6,19-23
Życie duchowe samo w sobie jest niewidoczne. Obserwujemy efekty tej rzeczywistości i możemy je opisać jedynie przy pomocy symboli, metafor lub innych zabiegów literackich. Paweł, rzeczywistość duchową porównał do dobrze znanych, adresatom listu, realiów życia społecznego. Od czasów działalności Pawła zmieniły się stosunki społeczne, a wiedza o człowieku wzbogaciła się o osiągnięcia naukowe, w takich dziedzinach, jak socjologia, psychologia czy neurobiologia. Próbujemy z różnym skutkiem używać innych słów, by opisać to, co w swej istocie jest niezmienne. Zamiast „serce” mówimy „umysł” lub „świadomość”, wolimy konsekwencje niż niewolę, a grzech, który wzbudza szczególną niechęć, próbujemy wykreślić ze słownika. W rezultacie tych poszukiwań, znaczenie pojęć związanych z życiem duchowym traci ostrość, przez co możemy nie zauważyć czyhających niebezpieczeństw. Słowo Boga wyrażone słowem ludzkim kształtuje świadomość. Ta prawidłowo ukształtowana, przynosi widoczne efekty w postaci zewnętrznych czynów. To jacy jesteśmy, jak się zachowujemy wobec innych w konkretnych, codziennych sytuacjach, jest obrazem życia duchowego.
Psalm responsoryjny: Ps 1,1-4.6
Jedno z podstawowych pouczeń płynie z pierwszego psalmu Psałterza. „Błogosławiony człowiek, który nie idzie za radą występnych, […], lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie i rozmyśla nad nim dniem i nocą”. W drugim rozdziale księgi Rodzaju czytamy, że Bóg powierzył człowiekowi zadanie, aby strzegł i uprawiał rajski ogród oraz pozwolił jeść owoce ze wszystkich drzew, które zasadził, z wyjątkiem drzewa poznania dobra i zła. O drzewie życia przezornie nie wspomniał. Dalsze losy pierwszej pary są nam dobrze znane. Zostali wygnani z raju, lecz Bóg wyposażył ich na drogę, w niezbędny zestaw pielgrzyma: pewien zasób wiedzy i umiejętności oraz swoje Słowo. Rozmyślanie nad Bożym Słowem nie jest stratą czasu ani jedną z form pobożności. Jest w pełnym tego słowa znaczeniu życiową koniecznością. Jezus jest ideałem sprawiedliwego, którego życie i nauki możemy nieustannie medytować, aby dojrzewać w człowieczeństwie, i kierować własnym życiem, podejmując właściwe decyzje.
Ewangelia: Łk 12, 49-53
Jezus czekał z niecierpliwością na ostateczną próbę swojej wiary, śmierć i zmartwychwstanie. Pragnął oddać swoje życie, by każdemu z nas umożliwić powrót do relacji z Bogiem. Więzi rodzinne wynikające z pokrewieństwa, są podstawowymi, jakie tworzymy. Nawet jeśli nie mamy dobrych relacji z bliskimi, więzy krwi w najsilniejszy sposób określają naszą tożsamość. Jezus wykorzystuje tę właściwość, aby zobrazować siłę, jaka połączy tych, którzy staną się Jego uczniami.
Co? Gdzie? Kiedy?
