Komentarze do czytań - Czwartek w oktawie Wielkanocy

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. dr Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Dz 3, 11-26

Cudowne uzdrowienie kalekiej osoby u wejścia do świątyni stanowiło dla Piotra punkt wyjścia dla wygłoszenia mowy skierowanej do świadków tego wydarzenia, która składa się niejako z dwóch części. Najpierw apostoł ujawnia winnych męki i śmierci krzyżowej Jezusa. Chociaż zwraca się do zebranych wokół siebie, to jednak ma na myśli cały naród Izraela, który wyparł się Jezusa przed Piłatem, przez co zabili Dawcę życia. Chociaż wina Żydów jest bezsporna, to jednak słowa Piotra nie mają charakteru oskarżenia, które domaga się sprawiedliwego ukarania winnych. Serię zarzutów wieńczy nieoczekiwane stwierdzenie: zrobiliście to z niewiedzy. W ten sposób wypełniło się to, co wcześniej Bóg przez wszystkich proroków zapowiedział o cierpieniu Chrystusa. Oświecony przez Ducha Świętego młody Kościół potrafi we właściwy sposób odczytać trudne znaczenie świętych pism i prawidłowo rozumieć sens dziejów zbawienia. W drugiej części przekonuje, że Bóg wywyższył swego Sługę Jezusa, wskrzesił Go z martwych. Paschalne zwycięstwo Jezusa jest jak responsorium, swoisty lejtmotyw apostolskiego orędzia. Mocą imienia Zwycięzcy śmierci, wtedy chory człowiek odzyskał zdrowie, a teraz i zawsze, każdy ma możliwość dzięki Jego błogosławieństwu odwrócić się od grzechów i razem z Nim mieć życie wieczne.

Psalm responsoryjny: Ps 8, 2ab.5.6-7.8-9

Chociaż Psalm 8 jest utworem modlitewnym chwalącym Boga za piękno przyrody i niezwykłość człowieka, to jednak jego treść nabiera nieco innego znaczenia w kontekście paschalnego dzieła Jezusa Chrystusa. Z woli Stwórcy człowiek jest wielki, jest niezwykły, niewiele mniejszy od aniołów, uwieńczony czcią i chwałą, panujący nad dziełami rąk Bożych. Dostojeństwo osoby ludzkiej ujawniło się w pełni dopiero jednak w świetle krzyża. Kim jest człowiek dla Boga, że z miłości do niego tenże Bóg umiera w tak okrutny sposób? Jak potężna musi być ta miłość, jeżeli Bóg podejmuje tak straszliwą mękę, aby temu człowiekowi zapewnić wieczną szczęśliwość w niebie? Jak wielka to miłość, skoro powoduje nieustanne odpuszczanie naszych grzechów? Starotestamentalny autor miał swoje powody by tak cudownie zachwycać się nad wielkością i dobrocią Boga. My posiadamy o wiele większe motywy.   

Ewangelia: Łk 24, 35-48

Czytany dziś fragment Ewangelii kryje w sobie kilka wątków. Po pierwsze, fragment stanowi przedłużenie opowiadania o spotkaniu uczniów ze Zmartwychwstałym na drodze do Emaus. Teraz oni składają świadectwo przed kolegium apostolskim i właśnie wtedy wśród zebranych pojawia się sam Jezus. Tam gdzie są autentyczni świadkowie, tam jest i sam Pan. Po drugie, mamy kolejne, czwarte odniesienie się Jezusa do swojej męki i zmartwychwstania. Trzykrotnie zapowiadał swoją ofiarę za zbawienie świata, a teraz kolejny raz, niemal tymi samymi słowami, stara się wyjaśnić uczniom tajemnicę tego, co się wydarzyło. Podobnie, jak Jezus używa tych samych sformułowań co wcześniej, tak również apostołowie zachowują się podobnie jak wtedy: byli zatrwożeni, przestraszeni i pełni zdumienia. Z jednej strony niezwykłość tego, co się dokonało, a naprzeciw ograniczoność, tępota ludzka. Co wtedy przeważało? Co w naszym życiu bierze górę? Po trzecie, Jezus nie zraża się postawą apostołów. Dziwi się ich zachowaniu, ale nie ma do nich pretensji. Nie ustaje w ich formacji, w dziele ich przemiany. Czyni ich zdolnymi rozumieć znaczenie proroctw i przygotowuje na przyjęcie darów Ducha Świętego. Jego wysiłki w końcu przyniosą upragniony rezultat. A może jednak największym przymiotem Bożym jest Jego cierpliwość?