Pod patronatem bł. Karoliny

W liczącej obecnie tysiąc mieszkańców parafii wciąż żywa jest pamięć o jej pierwszym proboszczu ks. mjr. Krzysztofie Krzesińskim, zmarłym w 2017 r. Wszystko zaczęło się od budowy domu katechetycznego na działce zakupionej przez ówczesnego proboszcza z Nieporętu ks. Czesława Bednarczyka. Wzniesiono mury, pokryto dach blachą ocynkowaną, założono instalację elektryczną. Kiedy nauka religii powróciła do szkół, prace budowlane przerwano. Tymczasem w 1991 r. do pomocy w duszpasterstwie w parafii garnizonowej w Legionowie został skierowany ks. Krzysztof Krzesiński, kapłan archidiecezji warszawskiej. W stopniu majora rezerwy podjął posługę m.in. w jednostce wojskowej w Białobrzegach, gdzie stacjonowało ponad tysiąc żołnierzy. W marcu 1993 r. w miejscowym klubie garnizonowym, w obecności około 30 wiernych, po raz pierwszy odprawił Mszę Świętą. Liczba uczestników kolejnych Eucharystii zwiększała się – nie tylko z rodzin wojskowych, ale także spośród okolicznych mieszkańców. W 1993 r. na mocy porozumienia biskupa warszawsko-praskiego Kazimierza Romaniuka i ordynariusza polowego Sławoja Leszka Głódzia budynek przeznaczony wcześniej na dom katechetyczny został przekształcony na świątynię dla wojska, rodzin wojskowych oraz okolicznych cywilnych mieszkańców. Poświęcili ją wspólnie 18 listopada 1993 r., we wspomnienie liturgiczne bł. Karoliny Kózkówny, bp Stanisław Kędziora i bp Głódź. Sześć lat później bp Romaniuk erygował w Białobrzegach parafię, wydzieloną z części parafii Nieporęt.

W dwóch skrzydłach prezbiterium świątyni w Białobrzegach umieszczono obrazy Matki Bożej Ostrobramskiej oraz patronki parafii bł. Karoliny Kózkówny. Od początku istnienia wspólnoty parafialnej żywy jest tu kult bł. Karoliny. – Parafianie pielęgnują kult naszej patronki, ona żyje w ich sercach – zapewnia proboszcz ks. Edward Kowara, który w Białobrzegach jest dwa i pół roku. Każdego osiemnastego dnia miesiąca odprawiane jest nabożeństwo do męczennicy. Od 22 listopada 1998 r. świątynia ma jej relikwie.

Pierwsze lata wspólnoty chętnie wspominają od początku związani z parafią Regina Sokołowska i Andrzej Kiljan. – Teren pod budowę domu katechetycznego przekazała nieżyjąca już Franciszka Pilzak, a później przy budowie kościoła była pomoc wojska i okolicznych mieszkańców. Ciągle ważna była życzliwość proboszczów z Nieporętu, najpierw ks. Bednarczyka, a potem ks. Zbigniewa Brzozowskiego – wspomina pani Regina. Andrzej Kiljan chętnie opowiada o kaplicy filialnej w Ryni, która jest nawet większa od kościoła parafialnego. Rynia w okresie letnim to miejsce wypoczynku wielu mieszkańców Warszawy i okolic. – Jeździliśmy z ks. Krzesińskim do Ryni kilka razy. Przy figurce Matki Bożej przy ul. Radzymińskiej ks. Krzesiński odprawiał Msze Święte, zwłaszcza w okresie letnim. Z czasem liczba uczestników wzrosła na tyle, że zaczęto myśleć o budowie kaplicy. Po dawnej szkole pozostał barak na terenie, który był własnością wspólnoty wiejskiej. Rolnicy przekazali plac parafii. Planowano uporządkować teren i wykonać prace adaptacyjno-remontowe potrzebne do funkcjonowania kaplicy. Zamiast adaptacji baraku nastąpiło postawienie kaplicy niemal od nowa. I to dzięki ks. Krzysztofowi znacznie większej niż kościół parafialny. Były z tego powodu nieprzyjemności, a nawet groźby za samowolę budowlaną – opowiada Andrzej Kiljan. Później zbudowano ołtarze, powieszono obrazy, urządzono zakrystię. W każdą niedzielę o godz. 10.30 celebrowana jest tu Msza Święta.

Aktualny proboszcz ks. Edward Kowara nie może nachwalić swoich parafian. – Cieszę się z ich postawy. Nie ma u nas podważania nauczania Kościoła, zakłócania liturgii, co dzieje się nieraz w wielkich miastach. Parafianie są otwarci na spotkanie z kapłanem, nie boją się księdza, nie unikają kontaktów. Czuje się więź parafian z proboszczem. Wielu znam z imienia i nazwiska – podkreśla.

Wspólnota obchodzi święto parafialne 19 listopada, o godz. 12.30 zostanie odprawiona suma odpustowa.