Jak feniks z popiołów

Dziś w tej cichej, zielonej miejscowości niedaleko Halinowa mieszkają liczni warszawiacy, są osiedla ludzi nauki i lekarzy. Smukły, biały kościół współgra wizualnie ze starymi drzewami – niektóre z nich to imponujące pomniki przyrody. Niski budynek zabytkowej plebanii z 1853 r. jest otoczony zadbanym ogródkiem w starym stylu. Teren od otwartej przestrzeni odgradza mur kamienny, postawiony w 1880 r. Całość ma w sobie ciepło i urok minionego czasu. Ktoś, kto przypadkowo zawita w te okolice po raz pierwszy, nie znając historii miejsca, nie wyczuje atmosfery dramatu, jaki dotknął świątynię blisko dwie dekady temu.

W nocy z 8 na 9 września 2000 r. zabytkowy drewniany kościół z początku XVII w. stanął w płomieniach. Słup ognia przecinający ciemność jako pierwsza dostrzegła przez okno mama ks. Rucińskiego. Płonęła nie tylko drewniana konstrukcja, ale i Najświętszy Sakrament. Z dawnych zabudowań ocalała kruchta i XVIII-wieczna dzwonnica. Oba te elementy, obecnie wkomponowane w przestrzeń wokół nowej świątyni, przypominają o pożarze sprzed 19 lat.

– To była rozpacz i trauma dla wszystkich: dla naszych parafian, ale również tych, którzy odwiedzali parafię – wspomina ks. Jan. – Ludzie płakali w głos. Nie mogli uwierzyć, że kościół który stał tyle lat, przeżył tyle kataklizmów, łącznie z zawieruchą bolszewicką, został zniszczony.

Spłonął m.in. krucyfiks z I poł. XVI w. i obraz św. Anny Samotrzeciej artysty ludowego z przełomu XIX i XX w. Decyzja o odbudowie Kościoła zapadła błyskawicznie, ale dopiero rok później można było przystąpić do działania. Teren podlegał opiece konserwatora zabytków i trzeba było czekać na jego zgodę. Ze względu na czas i koszty inwestycji podjęto decyzję o budowie kościoła murowanego. W październiku 2001 r. przystąpiono do budowy według planu architekta Aleksego Dworczaka, który zaprojektował również kościoły w Skrzeszewie i Rajszewie. Kamień węgielny wmurowano 8 czerwca 2002 r., a 23 listopada 2003 r. bp Stanisław Kędziora poświęcił nowy kościół parafialny.

Proboszcz Ruciński od samego początku walczył o zachowanie atmosfery dawnego Kościoła. Przez te wszystkie lata dorabiano elementy ozdobne; miejscowy rzemieślnik zrekonstruował też pasyjkę i sygnaturkę. Staraniem ks. Jana umieszczono w budowli unikatowy dziś element architektoniczny – belkę tęczową. Dzięki niesamowitemu splotowi okoliczności do ołtarza głównego wrócił identyczny jak przed pożarem obraz w stylu barokowym. Nie wiadomo, który z nich był kopią, a który oryginałem, ale bliźniacze dzieło znaleziono w parafii w Grodzisku Mazowieckim.

– W Długiej była kiedyś typowa parafia wiejska – wspomina ks. Ruciński. – Obecnie ludzie starsi powymierali i środowisko jest podobne jak w Warszawie czy innych miejscowościach podwarszawskich. Owszem, parafianie chrzcili dzieci, starsze przystępowały do Pierwszej Komunii, ale potem nie było już czasu na religię. Dzieci chodzą na basen, mają różne inne zajęcia. Dawniej przyjeżdżały do dziadków na wakacje; wszystko wyglądało inaczej. Ale w ostatnich latach parafia uległa odmłodzeniu – podkreśla – mamy nieco więcej chrztów niż pogrzebów. Jednego roku było ok. 80 chrztów, w tym roku już przeszło 60. Spośród ok. 3400 parafian jakieś 1050 osób uczestniczy w niedzielnej Mszy Świętej. W piątki zbiera się spora grupa adorująca Najświętszy Sakrament. Wikariusz ks. Cezary Szadujkis prowadzi dwa kręgi Kościoła Domowego i oazę – wylicza proboszcz – mamy też Żywy Różaniec liczący cztery róże po 20 osób, przeważnie w wieku dojrzałym. Choć jednak daje się przy tym zauważyć, że dziś ludzie unikają brania na siebie obowiązków.

Parafia, choć nieliczna, ma wielu utalentowanych i wykształconych mieszkańców. Na jej terenie działa zespół wokalny liczący 17 osób, który oprócz systematycznej posługi raz do roku, na Boże Narodzenie, daje uroczysty koncert. Regularnie odbywają się także koncerty organowe. Miejscowa społeczność kultywuje tradycje religijno-patriotyczne. Do lokalnego kalendarza weszły okazjonalne uroczystości z udziałem władz gminy, upamiętniające powstanie styczniowe i wybuch II wojny światowej. Parafia żyje.