Po kilku miesiącach nowej władzy widać, że nie ma ona atrakcyjnego programu dla Polski. Zajmuje się wygaszaniem projektów, które rozpoczął albo zaplanował poprzedni rząd, oraz wdrażaniem globalistycznej agendy ideologicznej, zwłaszcza w edukacji. Mierzy się też z pierwszym dużym protestem społecznym – rolników.
Z kolei PiS musi radzić sobie z kryzysem wewnętrznym. Po ośmiu latach u władzy przejście do opozycji boli. U wielu pojawia się zwątpienie, strach przed angażowaniem się po stronie formacji tak silnie atakowanej. Dają się także zauważyć elementy gry frakcyjnej. PiS jest obozem skupiającym różne środowiska. Wiele z nich zaczęło sobie zadawać pytanie o przyszłość, może nawet pojawiły się myśli o nowych konfiguracjach. Do tego doszła krytyka obecnego przywództwa ze strony części inteligencji.
Najgłośniejsza była wypowiedź prof. Andrzeja Nowaka „Głos starego wyborcy z myślą o młodszych”. Wybitny historyk stwierdza: „Gotowość do odejścia jest miarą dojrzałości”. I precyzuje: „Potrzebna jest zmiana w sztafecie pokoleń budujących Polskę lub, jak teraz, zmuszonych znów walczyć z wielkimi zagrożeniami dla samego jej bytu”. To otwarte wezwanie prezesa PiS do odejścia. Towarzyszy temu wyliczenie rzekomych błędów politycznych i wskazanie nowych kierunków, które mają doprowadzić prawicę do sukcesu.
Czy to jednak rzeczywiście jest tak proste? Oto przykład porady: „Potrzebni są jednocześnie inni ludzie, którzy będą potrafili porozumieć się z wyborcami Konfederacji (lub bodaj ich częścią), a nawet przyciągać tych, którzy udzielili swego poparcia koalicji KO-Trzecia Droga-Nowa
Lewica, nie zakładając, iż będzie to koalicja 13 grudnia”. Jarosław Kaczyński też chciałby mieć takich ludzi, i długo ich szukał. Na próżno, bo siły atakujące obóz patriotyczny były w stanie skutecznie stygmatyzować każdą nową propozycję. Ci, którzy przyjdą, też będą musieli się z tym mierzyć. Nawet w stopniu silniejszym, ponieważ dziś to prezes PiS jest piorunochronem, na który spada większość uderzeń. Zmiany mogą więc przynieść efekt odwrotny do zamierzonego: Zjednoczona Prawica nie pozyska wyborców „zniechęconych trwającym trzy dekady pojedynkiem ludzi z przeszłości”, jak to ujmuje prof. Nowak, za to straci swoje obecne atuty, z jednością na czele.
Po porażce łatwo sądzić, że nowe twarze rozwiążą problemy. Ale nowe twarze same w sobie nie gwarantują niczego. Nie wiemy, jak nowi liderzy prowadziliby partię, jak reagowaliby na kryzysy, jak radziliby sobie z taktyką i strategią. I czy zdołaliby zapobiec rozłamom, które były plagą prawicy w latach 90. i doprowadziły do jej politycznego unicestwienia. To, że ktoś dobrze wypada w mediach, nie oznacza, że będzie dobrym liderem, że będzie w stanie rzucić wyzwanie potężnemu systemowi postkomunizmu, który ma wsparcie niemal wszystkich sił zewnętrznych. A Jarosław Kaczyński potrafił to zrobić. Owszem, w 2023 r. przegrał, ale tylko naiwny sądzi, że w demokracji można mieć patent na wygrywanie wszystkich wyborów. Wreszcie, na gorycz porażki nie należy reagować agresją skierowaną przeciwko własnemu obozowi. To pokusa popularna, ale prowadząca donikąd.
Kilka dni temu lider PiS przeciął spekulacje: „Zgłoszę swoją kandydaturę na prezesa Prawa i Sprawiedliwości i poproszę o wybór na kolejną kadencję. Mam siły, mam plan polityczny. Nie chcę też, by ktoś mi zarzucał, że jestem dezerterem, że zostawiam partię i całe nasze środowisko w tak trudnym momencie, w starciu z tak brutalnym, nieliczącym się z niczym przeciwnikiem. Zostaję, walczymy dalej”. Dobrze, że te słowa padły. Sama niepewność nakręcała w PiS ruchy odśrodkowe. A PiS to najważniejsza struktura obozu patriotycznego. Jeśli padnie, będziemy długo czekali na coś o choćby podobnej sile.
Co? Gdzie? Kiedy?
