Ciągle jestem pod wrażeniem książki Doroty Łosiewicz „Życie jest cudem”. W każdym rozdziale toczy się walka o życie – nie to wygodne, w dużym metrażu, z dwoma samochodami i urlopami na Kanarach. Walka toczy się czasem o pół godziny życia – jak w przypadku Julki. Tyle czasu mieli jej rodzice na to, by się z nią przywitać, nacieszyć się nią i pożegnać. Wiedzieli, że nie przeżyje godziny, jej mama jednak znosiła trudy ciąży dla tych trzydziestu minut właśnie.
Wstrząsnęła mną też historia, o której donoszą amerykańskie organizacje pro-liferskie. Noah – z powodu wad genetycznych, rozszczepu kręgosłupa i wodogłowia, ale przede wszystkim niewykształcenia tkanki mózgowej – miał umrzeć w łonie lub zaraz po porodzie. Lekarze stwierdzili więc, że lepiej, gdyby nie urodził się wcale. Jego rodzice w czasie ciąży pięciokrotnie musieli się tłumaczyć, dlaczego nie chcą jej „usunąć”. Jednak spodziewając się najgorszego, planowali jego pogrzeb, żeby godnie się z nim pożegnać.
Z momentu po urodzeniu rodzice pamiętają, jak Noah wziął głęboki oddech i głośno płakał. Czekało go mnóstwo badań, zabiegów i operacji. To, co lekarzy zdumiało i zdumiewa, to to, że Noah rośnie mózg! Z 2 proc tkanki mózgowej w okresie prenatalnym do 80 proc. w wieku trzech lat! Rozszczep kręgosłupa powoduje paraliż od klatki piersiowej w dół, dlatego porusza się na wózku. Gdzie? A do szkoły!
Chłopiec, który miał nie mieć mózgu, mówi, czyta, pisze i liczy.
Rodzice wierzą, że dzięki ich uporowi i ciężkim ćwiczeniom Noah pewnego dnia zacznie chodzić.
Noah żyje. Gdyby nie to, lekarze nie mogliby badać jego mózgu i tym samym pomagać innym osobom z wadami urodzeniowymi.
Na Zachodzie to od naszych kardiochirurgów dziecięcych lekarze uczą się operować małych pacjentów, także w łonie matek, bo tam już od dawna takie dzieci się nie rodzą.
Na Zachodzie zakazem aborcji objęte są szympansy – bo zagrożone wyginięciem, ale nie ludzie. Całe szczęście są jeszcze rodzice, którzy chronią życie tym bardziej, im bardziej jest kruche.
