W podsumowaniu niedawnej konferencji jednej z dużych katolickich organizacji kościelnych można było przeczytać, że „podstawową misją Kościoła katolickiego jest dialog z innymi religiami”. Cóż, gdyby tak było, to nie potrzebowalibyśmy Kościoła w ogóle. Dialog jest ważny, ale stanowi tylko dodatek do podstawowej misji Kościoła, jaką jest głoszenie Ewangelii, czyli kerygma. I nie należy jej mylić z nawracaniem na siłę, bo słowo Boże wystarczy siać, a ono samo już będzie działać i przynosić owoce.
Podczas dopiero co zakończonego zebrania Konferencji Biskupów Fryzyngi, zrzeszającej biskupów siedmiu bawarskich diecezji, arcybiskup Bambergu Ludwig Schick wezwał Kościół do bycia misyjnym i zwrócił uwagę, że inne religie też głosiły prawdę i wartości, które zostały jednak wywyższone w Jezusie Chrystusie, gdyż On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Arcybiskup podkreślił również, że św. Jan Paweł II podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Polski przypominał, że Kościół nie ma nic innego do głoszenia jak tylko Jezusa Chrystusa, gdyż przez Niego przychodzi wolność, godność i poszanowanie praw człowieka, solidarność i duch obywatelski. Dlatego wszystkie te wartości przynoszą ze sobą misjonarze do miejsc, w których głoszą kerygmat. Niejako automatycznie. Misja Kościoła nie ma terminu ważności – dodał jeszcze abp Schick.
Podobnie wypowiadają się katechiści z austriackiej diecezji Linz, którzy odnotowali w tym roku sześciuset katechumenów, z których ponad połowa to kandydaci pochodzący z Bliskiego Wschodu. Wszyscy oni zostaną ochrzczeni w czasie Wigilii Paschalnej, co będzie ogromnym świadectwem misyjności lokalnego Kościoła. Odpowiedzialna za katechumenów w diecezji Linz Angelika Danner wydała właśnie książkę „Historie wiary i uzdrowienia” o licznych nawróceniach uchodźców w Austrii. Angelika Danner mówi, że imigranci, którzy przyjmują chrzest po rocznych przygotowaniach, potem nadal przychodzą na lekcje katechezy, gdyż tak bardzo spragnieni są słowa Bożego. Te spektakularne wręcz misje odbywają się już na naszym podwórku.
Kierunek misji zmienił się całkowicie, gdyż w zachodniej Europie zarówno ewangelizowani, jak i ewangelizatorzy to już w dużej mierze nie są Europejczycy. I jedni, i drudzy są przybyszami, przy czym widać ogromną różnicę w wyjściu misyjnym u misjonarzy z dalekiego Wschodu w porównaniu z Europejczykami. Na przykład: podczas gdy zasadniczo niemieckie parafie starają się pomagać uchodźcom i imigrantom na poziomie wyłącznie socjalnym, ale również za bardzo nie obarczać wymogami „trudnej” nauki Chrystusa własnych niemieckich parafian, misjonarze z Azji odważnie wychodzą do jednych i drugich z kerygmatem. Tym samym jedną z najprężniej działających parafii w Berlinie jest kościół św. Klemensa wraz z Centrum Bożego Miłosierdzia (co godzinę odmawiana jest tam Koronka!), gdzie od 2006 r. posługują misjonarze z Kongregacji Wincentyńskiej z Kerali w Indiach, których zaprosił ówczesny metropolita stolicy kard. Georg Sterzinsky. To jeden z ich trzech ośrodków rekolekcyjno-ewangelizacyjnych w obszarze niemieckojęzycznym, który ściąga na Msze, adoracje i przewodnictwo duchowe lokalnych mieszkańców i imigrantów.
„Ewangelizacja Berlina” to główny charyzmat kongregacji, którego ojcowie obrządku syro-malabarskiego nie zaniedbują na rzecz niesienia pomocy socjalnej. Księża z indyjskiego Centrum odprawiają także Msze Święte i słuchają spowiedzi w innych berlińskich parafiach. Jeżdżą też z misjami ludowymi po całych Niemczech, czego owocem jest co roku duża liczba dorosłych katechumenów. I okazuje się, że ludzie bardziej są spragnieni Jezusa niż dóbr materialnych. Jednocześnie takie misyjne wyjście, o którym wielokrotnie mówił papież Franciszek, nie deprecjonuje dialogu z wyznawcami innych religii. Trzeba jednak znać priorytety; przecież Jezus nie powiedział „idźcie i dialogujcie”, tylko „idźcie i głoście”. A to duża różnica.
Co? Gdzie? Kiedy?
