W tegoroczne Święta Wielkanocne wszystko jest inne. „To czas przełomowy” – ktoś powiedział. Mnie się jednak zdaje, że nie tyle przełomowy, ile dający wiele do myślenia na temat tego, jak życie poszczególnych osób, rodzin, całych narodów, a także wspólnoty europejskiej wyglądało, a jak wyglądać powinno. To czas przemiany. To, co uważaliśmy, że nam się należy, jest teraz tym, za czym tęsknimy i o co musimy zawalczyć.
W tym roku obrzędy Wielkiego Tygodnia i Wielkanocy przeniosą się dla wiernych do telewizji, radia, internetu. Ogromne zainteresowanie widzów transmisjami Eucharystii sprawiło, że zaczęły ją nadawać nawet stacje, którym daleko do Kościoła. Czy powinno nas to złościć? Bynajmniej. Przecież chodzi nam o szerzenie Dobrej Nowiny. I nigdy nie wiadomo, kiedy kogoś „przypadkiem” dotknie Słowo Boże. Niektórzy komentatorzy podają, że transmisje online ogląda więcej osób, niż są w stanie pomieścić poszczególne świątynie. Na przykład są wieczory, kiedy Apel Jasnogórski w internecie ogląda ponad 10 tys. osób! Transmisję uroczystości pogrzebowych śp. ks. Piotra Pawlukiewicza obejrzało online co najmniej 25 tys. osób, a w sumie ok. 100 tys. „Takich tłumów nie pomieściłby żaden kościół w Polsce” – napisał rzecznik archidiecezji warszawskiej.
Co jeszcze wynika z przymusowej izolacji w domach? Włoski dziennik „Il Messaggero” podał, że według firmy Ipsos badającej rynek, 16 proc. Włochów modli się w czasie obecnego kryzysu więcej niż zazwyczaj, a 25 proc. odczuwa wzmożone potrzeby duchowe. Dla 80 proc. Włochów kryzys jest również dobrym czasem, aby na nowo stać się osobami bardziej ludzkimi i solidarnymi. Jednocześnie 70 proc. badanych podało się za katolików i osoby religijne. Można zatem stwierdzić, że kryzys spowodowany koronawirusem przyczynił się do większej mobilizacji duchowej.
Ale z kolei wywołał odczuwalny już kryzys gospodarczy. Wyniki ankiety przeprowadzonej przez Instytut Badań Społecznych INSA-Consulere z Erfurtu wskazują, że 47 proc. Niemców jest bardziej zaniepokojonych konsekwencjami gospodarczymi kryzysu spowodowanego epidemią niż samym koronawirusem. Taka obawa jest szczególnie wyraźna zarówno wśród młodych, jak i najstarszych respondentów. I obawy te nie są bezzasadne. Bo na przykład w Austrii w marcu, w związku z pandemią koronawirusa, bezrobocie osiągnęło rekordowy poziom: po raz pierwszy od 1945 r. ponad pół miliona osób było bez pracy. Niestety, ekonomiczne skutki kryzysu odczują wszyscy i będzie potrzeba trochę czasu, aby odbudować nadwerężoną gospodarkę.
To co jednak każdy z nas może zrobić, to okazywać jak najdalej idącą solidarność z tymi, którzy teraz tej pomocy najbardziej potrzebują. Może zamiast wydawać krocie na zakupy w sklepach internetowych, które przyciągają klientów zniżkami i promocjami, zadbajmy o przetrwanie tego, co jest nam najdroższe: naszych parafii, które bez tacy i intencji nie dadzą rady się utrzymać. Prasy katolickiej, która bez wsparcia wydań internetowych może tego kryzysu nie przetrwać. Domów zakonnych, które nie mogą przyjmować gości na rekolekcje. Życie kościelne i wspólnotowe przeniosło się na chwilę do internetu, ale musimy zadbać o to, aby mieć do czego wrócić, kiedy już pandemia wygaśnie. Życia sakramentalnego i spotkania z drugim człowiekiem we wspólnocie wierzących nie zastąpią bowiem nawet najwymyślniejsze transmisje internetowe czy media społecznościowe.
Co? Gdzie? Kiedy?
