Święty Józef istnieje w wyobraźni części chrześcijan jako łagodny starszy mężczyzna, który z drugiego planu z rozrzewnieniem wpatruje się w Dzieciątko Jezus. Obok jest Maryja, podobnie wpatrzona w Bożego Syna, oraz swojskie zwierzęta gospodarskie, obserwujące sielską scenę narodzin Zbawiciela. Wraz z zakończeniem okresu Bożego Narodzenia tak postrzegany Józef znika z pola widzenia, by pojawić się w dobrze znanej roli w następnym roku i następnym…
Tymczasem w Kościele katolickim nie ma chyba drugiego tak świętego mężczyzny, który zasługiwałby na wnikliwe i poważne potraktowanie, a którego odbiera się tak pobieżnie i stereotypowo. Może bierze się to stąd, że Józef konsekwentnie milczy; będąc przecież uczestnikiem najważniejszych tajemnic zbawczych, nie wypowiada ani jednego słowa. Ewangeliści nie pozwalają nam usłyszeć jego radości z powodu niezwykłych narodzin Zbawiciela ani modlitwy błagalnej o łaskę uratowania od zła, kiedy razem z Maryją i małym Jezusem uciekają do Egiptu. Nie za bardzo lubimy ludzi milczących. Wydają się dziwni. Albo tajemniczy…
Tajemnica świętości Józefa wynika z roli, jaką odegrał w życiu Maryi i Jezusa. Niekoniecznie słów, które wypowiedział, a których nie zapisali natchnieni Duchem Świętym ewangeliści, ale czynów ukazujących jego wierność woli Bożej, roztropność i męstwo.
Józef pokazał, co znaczy pójść za głosem Boga ze zdecydowaniem i konsekwencją, gdy powziął ostatecznie decyzję o małżeństwie z Maryją. Papież Leon XIII w encyklice Quamquam pluries podkreślił, że więź małżeńska z Najświętszą Dziewicą powodowała, iż Józef był „nie tylko towarzyszem Jej życia, świadkiem Jej dziewictwa, obrońcą Jej cnoty, ale przez związek małżeński także uczestnikiem w Jej wzniosłej godności”. Działo się tak i dzieje do dziś z tego powodu, że małżeństwo jest związkiem, w którym następuje wymiana darów. Maryja obdarzona przez Boga najwyższą świętością uświęcała swojego męża.
Tajemnica duchowej wielkości Józefa leży także w więzi, jaką miał z Jezusem, dla którego był opiekunem, a w oczach ludzkich – ojcem. Bóg wyznaczył go do wykonania zadania niemożliwego do wykonania kiedyś i dziś dla wielu mężczyzn. A on sobie poradził. To Józefowi, jak zauważył Leon XIII, synowskie posłuszeństwo i pokorną uległość okazywał sam Pan Jezus.
W marcu, czyli miesiącu poświęconym w tradycyjnej pobożności św. Józefowi, tuż przed 19 marca, kiedy Kościół obchodzi jego uroczystość, poświęcamy ten numer tygodnika opiekunowi i obrońcy Maryi, Jezusa i całego Kościoła. Z rozmowy Moniki Odrobińskiej z Jackiem Pulikowskim dowiemy się, ile współczesny mężczyzna mógłby się nauczyć, odkrywając postać św. Józefa. Reportaż Magdaleny Prokop-Duchnowskiej o Mężczyznach św. Józefa pokazuje z kolei, że wbrew obiegowej opinii można być pobożnym mężczyzną, nie kryjąc się po kątach ze swoją wiarą i budując życie w oparciu o trwałe wartości.
Kiedy wspomniany już Leon XIII wydawał encyklikę o św. Józefie, umacniając znaczenie Opiekuna Świętej Rodziny – a było to w końcu XIX w. – zauważył, że Kościół i wiara w Chrystusa jeszcze nigdy nie były tak atakowane. „W tak trudnym i smutnym położeniu, w którym niedola jest tak wielka, że ludzkie środki ku jej zaradzeniu nie wystarczają, możemy się tylko od Boga spodziewać pomocy i ratunku” – napisał Leon XIII. Przyzwyczailiśmy się do tej sytuacji. Dziś nie tylko ataki na Kościół czy wybrane prawdy wiary stanowią główny nurt starcia widocznego w kulturze, ale objawia się ono w podważaniu fundamentów tego, jak przez wieki rozumiano męskość, ojcostwo, rodzicielstwo czy rodzinę. Święty Józef jako skuteczny orędownik może wyprosić u Boga wszystkie łaski potrzebne do odkrycia prawdy o byciu mężczyzną, który potrafi wziąć odpowiedzialność za siebie i najbliższych. Jako pogromca duchów piekielnych prowadzi nas bezpiecznie do nieba.
Co? Gdzie? Kiedy?
