Po radości płynącej z narodzenia Pana nadszedł czas podsumowań. I są to, niestety, podsumowania już nie radosne.
Miniony rok dał się nam wszystkim nieźle we znaki. I to nie tylko z powodu epidemii koronawirusa, chociaż ona rzeczywiście wywróciła nasze życie społeczne, kulturalne i kościelne do góry nogami. Najstarsze pokolenie nie pamięta, aby kościoły były masowo pozamykane dla publicznego kultu. Życie wspólnoty wierzących przeniosło się do internetu i telewizji – i niestety dla wielu tam pozostało pomimo otwarcia kościołów.
Pierwszy i drugi kwartał minionego roku charakteryzował się walką Kościoła o przetrwanie, także materialne, oraz wypracowywaniem równowagi między udostępnieniem wiernym możliwości choćby tylko duchowego uczestnictwa w nabożeństwach poprzez transmisje internetowo-telewizyjne a niezagubieniem sacrum i całej istoty życia sakramentalnego. Narastająca liczba zgonów spowodowanych COVID-19 wywołała lęk, poczucie bezradności, a często i beznadziei. Pośród tego zwątpienia ogromne świadectwo przyszło od osób duchownych, zwłaszcza kapelanów szpitali i ośrodków opiekuńczych, z których wielu zmarło – zwłaszcza na Zachodzie – posługując chorym.
W samych Włoszech w pierwszej fali koronawirusa zmarło 121 księży, a w drugiej 43. Wśród nich było wielu proboszczów, którzy zakazili się COVID-19, gdyż nie chcieli zostawić swoich wiernych samych w chorobie. I właśnie po tych tak heroicznych świadectwach miłości bliźniego rozpętał się jeden z największych ataków na Kościół katolicki, zarówno na Zachodzie, jak i w naszym kraju.
Na fali ruchu „Black Lives Matter” zaczęto palić kościoły, bezcześcić Najświętszy Sakrament, dewastować budynki seminaryjne, rozbijać figury świętych, napadać na wiernych – w różnych krajach z innych powodów, ale z tym samym zamiarem: zniszczyć Kościół i wszystko, co go reprezentuje i o nim przypomina. Ataki nie ominęły Polski i tym razem na fali protestu kobiet miał miejsce ten sam scenariusz co na Zachodzie. Takiej agresji wobec Kościoła, wyrażającej się w dewastowaniu budynków kościelnych i zakłócaniu Mszy świętych, nie było nawet w czasach komunizmu.
„Te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć! Łatwo jest zniszczyć, trudniej odbudować” – mówił Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 roku. Nas, katolików, wierzących, te ataki na Kościół też muszą boleć. Bo my wszyscy tworzymy Kościół i ataki na nasze kościoły parafialne i naszych księży też muszą nas boleć. Boli również rozpoczęty jesienią zmasowany atak właśnie na św. Jana Pawła II – i to w roku setnej rocznicy jego urodzin – dzięki któremu Polska i Kościół w Polsce cieszą się dziś wolnością. Próba zrzucenia na niego odpowiedzialności za czyny wykorzystania nieletnich przez niektórych duchownych – zwłaszcza że to właśnie papież Jan Paweł II jako pierwszy wprowadził w Kościele przepisy prawne dotyczące ochrony nieletnich i karania duchownych dopuszczających się tych czynów – jest tak niedorzeczna, że może chodzić tylko o jedno: zamiar zniszczenia Kościoła.
Słusznie napisał w oświadczeniu przewodniczący episkopatu abp Gądecki, że „atak na św. Jana Pawła II jest w istocie atakiem na nauczanie Kościoła, które ten Papież głosił w ciągu całego swego pontyfikatu”. Cieszą głosy w obronie papieża Polaka napływające z różnych środowisk, aczkolwiek jest ich zdecydowanie za mało i są zdecydowanie za słabe.
Kończymy więc rok z pewnym wyrzutem sumienia: Czy aby zrobiliśmy wystarczająco dużo, żeby bronić Kościoła, bronić św. Jana Pawła II, bronić godności i prawa do życia każdego człowieka? Każdy na swoim podwórku. Może można było zrobić więcej. Ale nic straconego. Wchodzimy w nowy rok i jeszcze wszystko można naprawić.
Co? Gdzie? Kiedy?
