„Wysoka góra jest po części skalista i naga, najeżona głazami, poprzecinana wąwozami i nierzadko ukazuje, jako zbudowana z wapienia, swoje wnętrzności, czyli krasowe jeziora i jaskinie. Są tam wspaniałe groty, zachwycające zarówno naukowców, jak i artystów” – pisał rozmiłowany w półwyspie Gargano, znanemu jako ostroga włoskiego buta, jeden z włoskich historyków. Od czasów starożytnych jaskinie te były miejscem rytuałów pogańskich związanych z kultem Kalchasa, który był jednym z najważniejszych wróżbitów greckich i wymagał, aby składano mu ofiary z ludzi. Podczas wykopalisk archeologicznych odkryto etruskie zwierciadło z podobizną i imieniem Kalchasa, na którym został on przedstawiony jako przerażająca postać ludzka ze zmierzwionymi włosami i groźnym obliczem, trzymająca w dłoni zwierzęcą wątrobę. Z jego pleców wyrastają skrzydła, być może będące symbolem jego powiązań z piekłem. W podobny sposób przedstawiono go także na ścianach groty. Przerażającej, niedostępnej i tajemniczej.
W 493 r. pojawił się w niej Michał Archanioł. Francesco Morcaldi, przyjaciel św. Ojca Pio tak opowiadał o tym wydarzeniu: „Jaskinie Gargano były, według podań, zamieszkałe przez gigantyczne monstra, bożków i wróżbitów; z trzewi tych grot miał się ponoć wyłaniać sam Lucyfer. Zwycięski Archanioł przepędził monstra i bożków i uwolnił Gargano od piekielnego węża, wypędziwszy go z groty, na ołtarzu zaś stojącym wewnątrz jaskini postawił krucyfiks owinięty czerwonym płaszczem oraz pozostawił odcisk swojej stopy. W ten sposób, w imię Chrystusa, wziął te góry w posiadanie”.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 39 (677), 30 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 października 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
