Sandomierz: modlitwa o beatyfikację ks. Wincentego Granata

Biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz powiedział na początku Mszy, że ks. Granat był świątobliwym kapłanem, rektorem oraz naukowcem o niezwykłej wiedzy. Przyjmował zawsze postawę pokornego sługi, aby światło Chrystusa mogło zajaśnieć, jak największym blaskiem – podkreślił ordynariusz.

Z kolei bp Józef Wróbel mówił w homilii, że ks. Granat wielokrotnie potwierdził, że najbardziej ukochał Prawdę, którą jest sam Bóg, i która prowadzi do miłości ofiarnej, dania siebie innym. Dlatego dziś, jeśli chcemy czynić dobro potrzeba nie wybitnej inteligencji czy zdolności, ale wysiłku woli i gestu miłości – wskazywał lubelski biskup pomocniczy.

Po zakończonej Mszy św. modlono się o beatyfikację Sługi Bożego także przy tablicy poświęconej jego osobie oraz miejscu gdzie znajdują się doczesne szczątki ks. Wincentego Granata.

Ks. prof. Zdzisław Janiec, postulator procesu beatyfikacyjnego podkreślił, że tablica ufundowana przez miejscowych duszpasterzy i parafian jest niezwykłe ważnym elementem pamięci o tym wielkim kapłanie i teologu.

Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Szkołę średnią (1914-1918) i studia seminaryjne (1918-1923) ukończył w Sandomierzu. W 1923 r. podjął studia specjalistyczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które ukończył uzyskując stopień doktora filozofii (1925) i teologii (1928).

W czasie studiów, 24 sierpnia 1924 r., w katedrze sandomierskiej przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju pełnił w Radomiu funkcję prefekta szkół powszechnych i średnich (1928-1933).

Wykładał przedmioty filozoficzne oraz teologię dogmatyczną (1933-1958) w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. 1952 r. związał się z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, gdzie był kierownikiem katedry teologii dogmatycznej, fundamentalnej i porównawczej.

Piastował stanowisko prodziekana Wydziału Teologii KUL (1956-1958) oraz rektora tej uczelni (1965-1970). 1970 r. zrezygnował z funkcji rektora KUL-u i przeniósł się do Opola Lubelskiego, gdzie kontynuował działalność pisarską i duszpasterską.

Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich dogmatyków przez całe życie prowadził intensywną pracę naukową, której owocem jest ponad 330 publikacji. Jest autorem szeregu prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym dziewięciotomowej Dogmatyki katolickiej oraz dwutomowego dzieła: Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie. Brał m.in. udział w pracach redakcyjnych Encyklopedii Katolickiej, „Roczników Teologiczno-Kanonicznych” oraz „Zeszytów Naukowych KUL”.

W 1977 r. powrócił do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 r. i został pochowany na cmentarzu katedralnym. 12 czerwca 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.