Spotkało mnie pasmo niepowodzeń. Jest to największa próba wiary w moim życiu: odejście męża, niepowodzenia finansowe, choroby. Jeśli prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, to okazało się, że nie mam przyjaciół. Nawet moi bliscy z rodziny nie okazali mi wsparcia, tylko martwili się o siebie. Ciężko mi wybaczyć im, bo kiedy oni mieli problemy, ja ich ratowałam wiele razy. Ciężko mi jest wybaczyć tak samo Bogu, że nie okazał mi pomocy w moich przeciwnościach, chociaż tak mocno się modliłam o odsunięcie problemów. Jak odzyskać spokój?
Przebaczyć Bogu oznacza mieć jego prawdziwy obraz. Warto wspomnieć dawne dobra, wysłuchane prośby i łaski, jakie Pani kiedyś otrzymała. I przetrwać.
Przebaczenie człowiekowi zajmuje zwykle więcej czasu. Wymaga oddania swojej zemsty sprawiedliwości Boga, przepracowania i puszczenia żalu. Przepracowanie powinno przynieść przeświadczenie, że winowajca jest lepszy niż jego czyny. Takie spojrzenie wymaga wielkoduszności serca. Człowiek miłosierny przebacza tylko na tyle, na ile kocha.
W jakimś sensie przebaczenie jak papierek lakmusowy pokazuje bogactwo naszego serca.
Przebaczenie stanowi akt pokory. Uznaję swoją grzeszność. Nie przebaczam z pozycji: sprawiedliwy sprawiedliwemu, ale grzesznik grzesznikowi. Jedynie Bóg jest bez grzechu.
Przebaczenie jest aktem ochrony prawdziwego dobra. Brak przebaczenia przynosi bowiem:
- napełnienie się negatywnymi myślami,
- wytrącenie z równowagi,
- unikanie tej osoby, komplikowanie sobie życia,
- mściwość, pragnienie odwetu, nawet niesprawiedliwie większego,
- mówimy Bogu: nie wybaczę i blokujemy łaskę Bożą dla siebie,
- jesteśmy niewdzięczni wobec Boga jako wybaczającego Ojca,
- przerzucamy winę jednej osoby na całą kategorię, jaką reprezentuje,
- tracimy swoją otwartość i wrażliwość.
Przebaczenie to dar wiary. Przebaczenie nie jest dawaniem, ale dzieleniem się tym, co sprawia we mnie Jezus. On w nas wybacza. On w nas kocha grzesznika. Przebaczenie jest darem Boga dla mojego serca. Kiedy nie przebaczam, moje serce jest chore.
Jak odzyskać spokój? Trzeba zawęzić obszar grzechu Pani winowajców. Nie wolno myśleć, że wszyscy są źli i wszystko jest źle. Konkretnie, co każda osoba zrobiła Pani źle? W czym zawiniła, a na co nie miała wpływu? Co konkretnie, najbardziej spowodowało w Pani ból i urazę?
Spokój odzyska Pani, porzucając świat destrukcyjnych myśli. Trzeba chodzić do spowiedzi i wyznawać: to ja grzeszę. Kiedy natomiast przypomina się Pani winowajca, trzeba powtarzać sobie wobec Boga: wybaczam w imię Jezusa.
 | ks. Marek Kruszewski |
Co? Gdzie? Kiedy?
