Dialog dotyczy zagadnienia zmartwychwstania, które ci drudzy negują. Pytanie, które stawiają Mistrzowi z Nazaretu, nie ma na celu poszukiwania prawdy. Raczej jest zwykłą zaczepką. Świadczyć może o tym chociażby sformułowanie ewangelisty: „zagadnęli Go w ten sposób”. Stawiany przez nich problem jest jednak ważny. Także i dziś dotyczy wielu, którzy po owdowieniu zawarli kolejny raz sakrament małżeństwa.
Jezus, odpowiadając na to pytanie, wskazuje, że wieczność nie jest tożsama z doczesnością. W wieczności zmieniają się priorytety. Może to nam sprawiać przykrość, kiedy myślimy o ukochanej osobie, za którą tęsknimy. Zwłaszcza w tych listopadowych dniach zadumy, kiedy częściej niż zwykle odwiedzamy cmentarze, a pustka staje się wręcz niemożliwa do zniesienia.
Pocieszenie, które wynika wprost z dzisiejszej Ewangelii, to nadzieja zmartwychwstania, nadająca sens organizowaniu pogrzebu, przeżywaniu żałoby, trosce o groby i cmentarze. To wiara w zmartwychwstanie dodaje siły do zmagania się z codziennością, kiedy przychodzi człowiekowi godzić się ze stratą bliskiej osoby. W miłość wpisana jest tęsknota, która nasila się wraz z odejściem. Ale jak poucza nas Biblia w innym miejscu – miłość się nie kończy, nawet jeśli zabraknie fizycznej bliskości (por. 1 Kor 13, 1-13).
„Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją” – słyszymy w ostatnim zdaniu dzisiejszego fragmentu Ewangelii. Słowa te wyraźnie wskazują, żebyśmy skupiali swoją uwagę na życiu, a nie śmierci. Pamiętajmy o tym, kiedy łzy żalu pojawiają się w naszych sercach na wspomnienie bliskich, o których myślimy, że umarli – wbrew temu, co słyszymy od Jezusa.
Nie zapominajmy też w tych dniach o możliwości uzyskania odpustu, który ofiarujmy w trosce o szczęście tych, za którymi tęsknimy. Zapalmy dla nich również znicz w wieczności.
Co? Gdzie? Kiedy?
