Komentarze do czytań - Sobota, X Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: o. Izaak Kusion OFM

Pierwsze czytanie: Dz 11, 21b-26; 13, 1-3

Wspólnota się rozrastała, łaska Ducha Świętego objawiała swoją moc w uczniach. Piękne są te słowa o Barnabie. Był człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego. To wskazówka dla nas, by starać się tak żyć. Nie tyle do tego dążyć, co tak właśnie żyć w codzienności. To konkretny efekt życia w obecności Ducha Świętego, że nowi ludzie przyjmują wiarę i chcą nią żyć.

Bardzo też ujmuje otwarcie się na współpracę z drugim człowiekiem. Słyszymy, jak Barnaba odnalazł Szawła, by razem z nim pracować w Kościele. To konkretne wezwanie dla Wspólnoty, jaką my jesteśmy, by szukać drogi współpracy, a nie konkurencji. Uciekać od podziałów, w które z bólem serca, trzeba się przyznać, tak często wchodzimy. Uciekać od zazdroszczenia drugiemu człowiekowi jego efektów pracy dla Zmartwychwstałego Pana.

Wolność bycia uczniem to niesamowity dar i łaska. Oby w nas, w naszej pracy, w naszych wspólnotach objawiała się łaska Pana.

Psalm responsoryjny: Ps 98(97), 1.2-3ab. 3c-4. 5-6

„Pan Bóg objawił swoją sprawiedliwość”.

Śpiewać z radością pieśń Panu. Mieć oczy otwarte na to, co Bóg robi dla każdego człowieka. On okazuje każdego dnia zbawienie, które czyni dla człowieka. Tylko chcieć to zauważyć.

By mieć oczy otwarte, trzeba wysiłku, trwania w radości, wołania do Pana. Nie jeden raz, ale każdego dnia.

Ewangelia: Mt 10, 7-13

Konkretne wskazania Jezusa, bardzo precyzyjne. Rozesłanie Jezusa aktualne po dziś dzień.

Tylko w byciu uczniem Jezusa tak trudno jest zrezygnować z ludzkich kalkulacji, z ludzkich zabezpieczeń. Tak trudno uwierzyć, że doczesność jest przejściowa. Tak, jest ważna, ma być piękna i tym pięknem ma zachwycać, jednak uczeń ma mieć w sercu i w głowie, że jego ojczyzną jest Niebo.

Tylko z takim nastawieniem możemy realizować polecenie Chrystusa: darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.

Zakorzenić się sercem w Niebie, by dobrze przeżyć doczesność dla chwały Bożego majestatu. Dawać pokój tam, gdzie go brak. Być zwiastunem Bożego pokoju w codzienności.