Wystawa, prezentowana w warszawskim Instytucie Wzornictwa Przemysłowego, przedstawiała proces zapisywania i drukowania ksiąg Pisma Świętego od czasów starożytnych po współczesne.
Wśród eksponatów znalazła się m.in. kopia Papirusu P66 z II w. po Chrystusie, który zawiera Ewangelię św. Jana. Najstarsze znane zapisy Starego Testamentu znaleziono w 1947 r. w jaskiniach Qumran nad Morzem Martwym – pochodzą one z II w. przed Chrystusem. Średniowieczne rękopisy, bazujące na łacińskim przekładzie Biblii, były pięknie zdobione i ilustrowane – na wystawie prezentowano jedną z oryginalnych kart rękopisu z 1200 r. Szczególne wrażenie robiła kopia Wiedeńskiej Genesis z V-VI w., która jest jednym z nielicznych tzw. kodeksów purpurowych – napisanych na pergaminie zabarwionym na purpurowo, złotymi literami.
Ciekawość zwiedzających budził oryginalny zwój Tory z XVII w. zapisany na skórzanym arkuszu. Przepisywanie jednego zwoju zwykle trwało trzy lata i było niezwykle pracochłonne: pióro trzeba było zanurzyć w kałamarzu 4-5 razy, by napisać jedną literę. Żydzi przestrzegali przy tym ścisłych reguł: jeśli podczas przepisywania pojawił się choćby najmniejszy błąd, trzeba było zakopać zwój w ziemi i zacząć pracę od nowa.
Wśród eksponatów znalazła się także kopia pierwszej Biblii wydrukowanej przez Jana Gutenberga oraz replika jego prasy drukarskiej. Była też możliwość samodzielnego wydrukowania za jej pomocą fragmentu Ewangelii. Przenosząc się do czasów współczesnych, zwiedzający mogli dowiedzieć się więcej na temat Biblii napisanej alfabetem Braille’a i Biblii w wersji elektronicznej.
 |
Hanna Michniewicz |
Co? Gdzie? Kiedy?
