Miłość widzialna

Zaborcy robili wszystko, by utrudnić lub uniemożliwić życie duchowe na polskich ziemiach. Jedne zakony kasowali, do innych ograniczali nabór – nowicjuszka musiała poczekać, aż któraś z sióstr umrze, „zwalniając” jej w ten sposób miejsce. Osób takich jak Józefa Kulesza, założycielka Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Misjonarek, bynajmniej to nie zniechęcało. Urodzona w 1859 r. na Podolu, po nauce na kijowskiej pensji i krótkim pobycie w Stanach Zjednoczonych, w wieku 35 lat wstąpiła do wileńskiego konwentu benedyktynek pod wezwaniem św. Katarzyny. Otrzymała imię Jadwiga i posługiwała z ukrycia – m.in. w Przemyślu i Grodnie.

Zakon wędrowny

W 1907 r. wyjechała do Rzymu, gdzie poznała matkę Kolumbę Gabriel, założycielkę sióstr benedyktynek miłosierdzia. Ta wysłała ją na Podole, aby założyła dom filialny włoskiego zgromadzenia. – Siostra Jadwiga poznała tam Jadwigę Aleksandrowicz, ziemiankę, która w Białej Cerkwi koło Kijowa chciała prowadzić ochronkę dla osieroconych dzieci – mówi s. Dobrawa Piaścik ze Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Misjonarek. – Żartowały, że jak wezmą się za to dwie Jadwigi, to nie może się nie udać. Potrzebowały pomocy, więc s. Jadwiga zaczęła przyjmować kandydatki. Za zgodą bp. Ignacego Dubowskiego 24 czerwca 1917 r. odbyły się pierwsze obłóczyny. Na ten dzień datowane jest założenie zgromadzenia.

Kiedy bolszewicka pożoga ogarnęła Podole, w 1920 r. siostry przeniosły się na Wołyń. Tam – za ofiary od społeczeństwa – dożywiały dzieci, prowadziły ochronkę i żłobek. Wzrastały nowe powołania, a wraz z nimi – liczba sióstr. Po drugiej wojnie światowej wichry historii znów je przeniosły, tym razem do centralnej Polski. Początkowo zatrzymały się w Lublinie. Tu zostawiły starców i część dzieci w zakładach opiekuńczych, a z resztą powędrowały do Puław i Końskowoli, gdzie kontynuowały posługę.