Wybory to – w teorii – moment, kiedy zabiegać trzeba o każdego wyborcę. U nas to moment, kiedy partie zabiegają o każdego „nowego” wyborcę. Obecny system wyborczy, chroniący pozycję dominujących partii, zniechęcający Polaków do samodzielnej inicjatywy politycznej – zachęca partie jedynie do poszukiwania tych „nowych” wyborców. „Starych”, których partyjne centrale uznają za „własny elektorat”, traktuje się jak zakładników, którzy nie uciekną, „bo na kogo innego mieliby głosować”.
I partie tych „nowych wyborców” szukają – Schetyna znalazł panią Wandę Nowacką, heroinę aborcyjnej antykrucjaty; Trzaskowski – posła Pawła Rabieja; a Partyk Jaki – Piotra Guziała. Z burmistrzem Guziałem PiS już współrządził na warszawskim Ursynowie, i to wówczas Ursynów wywieszał raz w roku tęczowe flagi i urządzał tygodnie homoseksualnej tolerancji. Partyk Jaki, „witając na pokładzie »Uczciwej Warszawy« lewicę”, oficjalnie oświadczył, że „Piotr Guział będzie jako wiceprezydent odpowiadał m.in za kulturę, organizację dużych imprez, np. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, kontakty z przedsiębiorcami”. Kandydat na prezydenta Warszawy wyjaśnił też motywy takiej delegacji uprawnień: „chcemy pragmatycznego samorządu dla wszystkich”. Dlaczego jednak „pragmatyzm” ma polegać na powierzaniu radykalnej lewicy właśnie spraw kultury? Czy dlatego, że tylko naiwny wierzy, iż dla lewicy ważna jest równość ekonomiczna? Dlatego że każda „pragmatyczna” analiza poświadcza, iż politycy liberalnej lewicy bardziej specjalizują się w „kontaktach z przedsiębiorcami”, niż z ich pracownikami?
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 40 (678), 7 października 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 25 października 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
