Im bliżej do jesiennych wyborów parlamentarnych w Niemczech, tym coraz częściej pojawiają się podsumowania długich, bo dwunastoletnich rządów Angeli Merkel. Najnowszym wydarzeniem w procesie podsumowań jest książka „Krytyczny bilans”. Jej redaktor, publicysta ekonomiczny „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, zebrał 22 znanych niemieckich profesorów i publicystów, aby w swoich esejach podsumowali tzw. „erę Merkel”. Publikacja jest nadzwyczaj interesująca, każdy z autorów bowiem analizuje inny aspekt polityki pani kanclerz. Zacznijmy od jej macierzystej partii CDU, w której z „dziewczynki Kohla” stała się jedną z najpotężniejszych kobiet na świecie. Jednakże dla samej partii, która za czasów Konrada Adenauera i Helmuta Kohla miała wyraźny profil chrześcijańsko-konserwatywny, rządy Merkel oznaczały pozbawienie tegoż profilu i najmocniejszy w historii tego ugrupowania skręt w lewo.
Autorzy twierdzą, że pani kanclerz tak naprawdę nigdy nie nauczyła się demokracji, pozostając wierna metodom pracy rodem z NRD, gdzie była sekretarzem ds. agitacji i propagandy. Niemal całkowite zignorowanie części społeczeństwa niemieckiego wyznającego wartości konserwatywne doprowadziło do powstania partii Alternatywa dla Niemiec, będącej niejako „produktem” Merkel. Następną kwestią, w której autorzy zarzucają pani kanclerz całkowitą porażkę, są niemieckie i europejskie finanse: kryzys strefy euro, parasole ratunkowe dla euro i polityka stabilizacyjna. Sama zainteresowana stwierdziła kiedyś, że jeśli chodzi o Grecję, to „nie ma żadnego planu i podejmuje ostrożne kroki”. Oglądana jednak z zewnątrz polityka ratunkowa wobec krajów borykających się z kryzysem euro robiła wrażenie wzbierającej dominacji Niemiec, co prowadziło do dużego zaniepokojenia w sąsiednich państwach. Jednocześnie od momentu objęcia przez Merkel urzędu kanclerza dług państwowy Niemiec wzrósł o 634 mld euro. Publicyści nie pozostawiają na pani kanclerz suchej nitki również w kwestii polityki energetycznej, przypominającej ich zdaniem „stalinowskie metody błędnego kierownictwa”.
Kolejnym punktem krytyki jest polityka imigracyjna otwartych granic, zwana również Willkommenskultur, która u Merkel charakteryzowała się złamaniem wszelkich międzynarodowych ustaw i traktatów. W 2015 roku do Niemiec dostało się około miliona imigrantów, w przeważającej mierze młodych muzułmańskich mężczyzn, a nie – jak podawały media – prześladowanych kobiet i dzieci. Dodatkowo brak znajomości języka i kwalifikacji zawodowych czynią integrację na rynku pracy tychże osób niemal niemożliwą, a to z kolei prowadzi do napięć społecznych. Autorzy nazywają ten stan rzeczy „szczególnym kulturowym materiałem wybuchowym”. Niemcy zarzucają również Angeli Merkel bezsensowne wydawanie środków finansowych na tzw. „bajeczkę integracyjną”. Dodatkowym zarzutem w tej kwestii jest „turecki deal”, czyli paktowanie z prezydentem Turcji Recepem Erdoganem. Chodzi o zatrzymanie pozostających w tureckich obozach uchodźców oraz tych którzy przez Turcję chcą przedostać się do Europy. Z tego powodu Europa daje się szantażować Ankarze, a w rezultacie Niemcy stają się powoli jedną z „prowincji tureckich”.
Bilans dwunastoletnich rządów niemieckiej kanclerz wypada więc bardzo źle, czyniąc z niej przecenianego polityka oraz – jak piszą niektórzy publicyści – pozornego olbrzyma. W rzeczywistości jawi się przed nami obraz miernej pani polityk, której kolejne błędne decyzje sprawiły, iż zmarły przed kilku dniami były kanclerz Niemiec Helmut Kohl stwierdził: „Ona mi niszczy moją Europę”. Ostatnie wybory sprzed czterech lat Merkel (i jej CDU) wygrała dzięki sloganowi: „Znają mnie Państwo”. Chyba w najbliższych wyborach do Bundestagu hasło to już nie zadziała, a wręcz może zaszkodzić. Bo rzeczywiście Angela Merkel dała się Niemcom dobrze poznać, tyle że z najgorszej strony.
Co? Gdzie? Kiedy?
