Sezon ślubów w pełni. Goście weselni są coraz bardziej zaskakiwani prośbami nowożeńców, którzy na zaproszeniach proszą o przyniesienie butelki wina, kuponu totolotka czy nawet karmy dla psów zamiast kwiatów. I tak oto goście, uroczyście wystrojeni, wchodzą do kościoła, niosąc pod pachą pięciokilogramowe torby karmy suchej lub zgrzewkę puszek mokrej, aby po ceremonii zaślubin złożyć je u stóp młodej pary, która następnie przekaże je schronisku dla czworonogów. Sama idea wspomagania schronisk dla zwierząt nie jest zła, ale przynoszenie karmy, która wydziela intensywny zapach, bynajmniej nie zbliżony do woni kwiatowej w najważniejszym dla nowożeńców dniu, to chyba jednak przesada. Albo baterie butelek kadarki, chianti i carlo rossi – bo przecież w zamian za kwiaty, a więc z tej niższej półki – ustawionych na parkiecie w restauracji, gdzie odbywa się wesele. I tak oto młoda para wchodzi na nową drogę życia pośród karmy dla psów lub hektolitrów alkoholu. Trzeba przyznać, że to dziwna metafora.
Przyglądając się jednak trendom ślubnym za Zachodzie, można doznać jeszcze większego zawrotu głowy niż ten, który czujemy znalazłszy się w zamkniętym kościele wypełnionym psim jedzeniem. Otóż w USA, Japonii, Wielkiej Brytanii czy Holandii stały się w ostatnich latach modne „śluby solo” (soloweddings), czyli w pojedynkę – i dotyczą głównie kobiet, które nie mogą bądź nie chcą znaleźć drugiej połówki. Rzecz polega na tym, że bierze się ślub z samą sobą i ślubuje się sobie dozgonną miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Wszystko odbywa się w pięknej oprawie, w białej sukni, pośród zaproszonej rodziny i przyjaciół. Jest także obrączka – oczywiście jedna. Kulminacyjnym punktem „ślubu solo” jest moment, w którym panna młoda całuje… swoje odbicie w lustrze. Na razie taki ślub z samą sobą nie ma żadnej mocy prawnej, ale w przyszłości – kto wie? „Śluby” jednopłciowe niedawno też były nie do pomyślenia, a obecnie na Zachodzie są już normą.
To, że śluby w pojedynkę z roku na rok nabierają popularności, to oczywiście kolejny krok na drodze promowania jednostki ludzkiej jako egoistycznego indywiduum. Takiemu wystarcza życia dla samego siebie; relacja z samym sobą, własny rozwój, własny dobrobyt są najważniejsze. Tak zwana sologamia, od której wywodzą się śluby w pojedynkę, to nic innego jak celebrowanie miłości własnej, w pułapkę której bardzo łatwo wpadają osoby tak naprawdę spragnione relacji z innymi, ale niezdolne do poświęcenia czegokolwiek, aby taką prawdziwą relację z drugim człowiekiem stworzyć. A przecież o to właśnie chodzi w związku między dwojgiem ludzi, czyli w tradycyjnych zaślubinach mężczyzny i kobiety.
Skoro jednak padają propozycje ślubne dla singli, to naturalną rzeczą będzie to, że swoich ślubnych praw zaczną się domagać bigamiści. Postulat ten zdominował debatę publiczną w amerykańskim stanie Teksas, gdzie dwie kobiety i jeden mężczyzna, żyjący od pięciu lat w trójkącie i mający wspólnie trójkę dzieci i czwarte w drodze, domagają się uznania ich za małżeństwo.
W wywiadzie dla New York Post twierdzą, że trzyosobowe małżeństwo „powinno być przyszłością dla związków, gdzie ludzie mogą cieszyć się miłością w taki sposób, w jaki czują, że to działa”, podczas gdy ich trzyosobowe rodzicielstwo „stanowi dobry przykład”, gdyż „troje rodziców jest lepsze niż dwoje”. W gruncie rzeczy nie jest to nic nowego. Chrześcijaństwo od początku promowało ideę trójkąta, do którego prócz kobiety i mężczyzny zaprasza się Pana Boga. Tyle tylko, że jak w każdej dziedzinie, tak i w tej postmodernizm wypaczył koncepcję, czyniąc z niej kolejną społeczną hybrydę. Dlatego nie ulegajmy wszystkim trendom i idąc na czyjś ślub weźmy ze sobą po prostu bukiet pachnących kwiatów.
Co? Gdzie? Kiedy?
