Od wczesnego popołudnia – chcąc nie chcąc – wysłuchiwałam dobiegających zza okna wystrzałów i wybuchów wszelkiej maści petard i fajerwerków. Swoistej uwertury przed symfonią hałasu, mającą jak zwykle nastąpić w Sylwestra o północy. Huk dochodził do moich uszu raz z jednej, raz z drugiej strony; czasem z bliższej, czasem z dalszej odległości; to z mniejszą, to znów z większą regularnością i siłą. Hałas stał się jeszcze bardziej intensywny po zapadnięciu zmroku.
Zawsze zastanawiała mnie dziwna fascynacja „wystrzałowymi” formami sylwestrowej zabawy. Zwłaszcza, gdy pewnego razu zobaczyłam ojca szkolącego w tejże „zabawie” na oko czteroletnie (!) dziecko. Sama panicznie boję się wszelkich fajerwerków i petard. Wszyscy przecież wiemy, jak potrafią być niebezpieczne.
Tym razem jednak, słuchając tych wybuchów i wystrzałów, nie myślałam o poranionych ofiarach nieostrożnego obchodzenia się z wybuchowymi substancjami czy wystraszonych przez eksplozje zwierzętach. Myślałam o tych miejscach na świecie, gdzie podobne odgłosy nie są oznaką świętowania i radości, celebracji nadziei związanej z tym, że przecież zaczyna się nowe. A wręcz przeciwnie. Wieszczą niebezpieczeństwo, zniszczenie i śmierć.
Przypomniała mi się historia pewnej Syryjskiej dziewczynki. Wnuczki znajomych uchodźców z Homs, którzy teraz zresztą mieszkają w Warszawie. Dziewczynka od pewnego czasu przebywa z rodzicami w Szwecji. Gdzie jest przecież spokojnie i bezpiecznie. Do dziś jednak panicznie boi się, słysząc wybuchy fajerwerków albo inny większy hałas. Bo myśli, że to strzały.
Ile jest dzieci, dla których nasz „wystrzałowy” Sylwester to koszmar?
Co? Gdzie? Kiedy?
