Jeśli nic nadzwyczajnego się nie wydarzy, wiadomo już, kto będzie zajmował dwa najwyższe urzędy w Niemczech przez następne lata: Frank-Walter Steinmeier i Angela Merkel. To zgodny duet, mający identyczną wizję dla kraju: kontynuacji tego, co jest do tej pory. Po różnych spekulacjach koalicja rządząca wysunęła kandydaturę tego socjaldemokraty, a obecnego ministra spraw zagranicznych, na urząd prezydenta RFN w wyborach na początku 2017 r.
Steinmeier znany jest z przyjaznego stosunku wobec Putina i krytyki wobec Polski w kwestiach zbrojeniowych, co okazał podczas manewrów wojskowych z udziałem amerykańskich żołnierzy w ramach ćwiczeń Anakonda 16, nazywając je prowokowaniem Rosji. Powszechnie lubiany przez obywateli niemieckich z uwagi na zdolności dyplomatyczne, ostatnio jednak wykazał się dużym ich ubytkiem, nie przesyłając gratulacji Donaldowi Trumpowi po wygranych wyborach prezydenckich.
Kilka dni później, w tak zwaną Totensonntag (Niedzielę Zmarłych), Angela Merkel potwierdziła chęć ubiegania się o urząd kanclerza z ramienia CDU w wyborach parlamentarnych przypadających za dziesięć miesięcy. Ogłosiła tę wiadomość na posiedzeniu swojej partii w Berlinie pod hasłem: Die Mitte (Środek). Ma być to sygnał dla wyborców, że chadecy dystansują się od antyislamskiej Alternatywy dla Niemiec (AfD), że pragną być kontynuatorem porządku i stabilizacji w Niemczech pod kierunkiem swojej przewodniczącej. Jakiego porządku? – pyta 39 proc. obywateli niemieckich przeciwnych Merkel na stanowisku kanclerza.
Za urzędowania pani kanclerz doszło przecież do potężnych wstrząsów w Unii Europejskiej, wywołanych właśnie decyzjami Merkel: kryzysu finansowego w Grecji i kryzysu imigracyjnego w całej Europie. Czy ktoś, kto tak potężnie Unię zdestabilizował, może być gwarantem spokoju i dobrobytu? Według niej samej – tak. Merkel przyznała bowiem, że pragnie ofiarować swoje zdolności w służbie państwu. Taka kampania reklamowa pani kanclerz ruszyła już na kilka dni przed ogłoszeniem jej kandydatury. Ruszyła wraz z wizytą w Niemczech Baracka Obamy, który w wywiadzie dla pierwszego kanału niemieckiej telewizji stwierdził, że Merkel jest gwarantem stabilizacji i ostoją wartości, co w sytuacji wyboru Donalda Trumpa na prezydenta USA jest tym ważniejsze.
I chyba rzeczywiście wybory prezydenckie za oceanem były mocnym bodźcem do ogłoszenia kandydatury Merkel, która zaproponowała Trumpowi współpracę tylko pod warunkiem, że będzie on respektował zachodnie wartości. Tym samym wykazała wobec niego dużo większą presję niż wobec prezydenta Turcji. W każdym razie zarówno Merkel, jak i Steinmeier są ucieleśnieniem establishmentu, co dla państwa oznacza stagnację.
W proteście wobec kontynuacji takiego modelu wyborcy mogą głosować na AfD albo na Lewicę, gdyż są to jedyne partie, z którymi CDU nie wejdzie w koalicję. Jednakże AfD nie ma szans na absolutną większość, więc oddanie na nią głosu byłoby jego zmarnowaniem. Dlatego wyborcom pozostaje głosować na socjaldemokratów, którzy mogą stworzyć koalicję z Lewicą i z Zielonymi, wysuwając własnego kanclerza i pomijając zupełnie CDU. Jest to mało prawdopodobne, ale nie niemożliwe. Wtedy to chadecy musieliby przemyśleć posunięcia z ostatnich lat, owo „wyśrodkowanie”, które zaprowadziło ich z prawa nie tylko do środka, ale wręcz mocno w lewo.
Niektórzy komentatorzy przychylni kandydaturze Merkel nazywają ją „kotwicą” w tych niestabilnych dla Europy czasach. Cóż, samo hasło brzmi nieźle, ale jak się nad tym głębiej zastanowić, to nie znam takiego statku, który by płynął z opuszczoną kotwicą.
 |
Co? Gdzie? Kiedy?
