I tak na przykład organizatorzy Pegidy (Patriotycznych Europejczyków przeciw Islamizacji Zachodu), o której pisałem już wcześniej, nie dostali pozwolenia na organizację marszu w Dreźnie z powodu zagrożenia atakiem terrorystycznym. Ciekawe, że obaw takich nie wysuwano wobec marszu w Paryżu, który odbył się zaraz po zamachu na paryską redakcję, z udziałem wielu międzynarodowych głów państw. Wzmocniono tam tylko ochronę policyjną. Naturalnie, wielu uczestników marszów Pegidy, ale również sympatyzujących z nią polityków, nie widzi w tej decyzji nic innego jak tylko okazję, by zabronić tego zgromadzenia publicznego w demokratycznym przecież państwie.
Innym przykładem świadczącym o ograniczaniu swobodnego wyrazu opinii jest karnawał w Kolonii i innych miastach nadreńskich – w ostatni poniedziałek przed Środą Popielcową, zwany Różanym Poniedziałkiem – na który składają się uliczne parady z różnymi wozami pełnymi przebierańców, odnoszącymi się do bieżących wydarzeń politycznych i religijnych. W tym roku zaprojektowano wóz potępiający na wesoło atak islamistów na tygodnik „Charlie Hebdo”, jednak władze organizacyjne zakazały konstrukcji tej instalacji ze względów bezpieczeństwa. Oczywiście nie ma problemu, aby w jednym z wozów znalazł się wielki manekin w ubraniu biskupa z małym chłopcem na kolanach. Wiadomo, katolików nie trzeba się bać, więc można ich obrażać i prowokować.
Również Francja zastosowała metody zapewniające bezpieczeństwo przed prowokacją islamskich bojowników i nie jest to bynajmniej zakaz publikowania przez paryski magazyn dalszych karykatur. Cenzura objęła wyświetlanie w kinach filmu „Apostoł”, ukazującego postać młodego muzułmanina, który nawrócił się na chrześcijaństwo. Francuskie służby specjalne ostrzegły, że film o takiej antyislamskiej treści może sprowokować zamach na sale kinowe pełne widzów, dlatego też film wycofano z programu kin. Francuski konserwatywny magazyn „Le Point” postawił słuszne pytanie: czy film „Apostoł” i film „Timbuktu”, przedstawiający kulisy świętej wojny muzułmanów, również zabroniony w niektórych kinach francuskich, są bardziej niebezpieczne niż „Charlie Hebdo”?
Przypadki te pokazują, jak zdrowy rozsądek ustąpił miejsca strachowi, ale również wydumanej poprawności politycznej. Swoją drogą, jednocześnie kina francuskie pokazują bez żadnych zastrzeżeń czy specjalnych środków ostrożności film „Qu’Allah bénisse la France” (Niech Allah błogosławi Francję), przedstawiający sylwetkę młodego imigranta, wychowywanego przez matkę katoliczkę, który odkrywa islam i w końcu dokonuje konwersji. Film zbiera zewsząd pochwały jako przykład duchowej wrażliwości i tolerancji. Widać, że zachodni świat nie wyciągnął żadnych wniosków z ataku na paryską redakcję, tylko dość topornie posłużył się tym tragicznym wydarzeniem, aby dalej forsować swoje z góry przyjęte założenia, których i tak nic nie zdoła zmienić.
 | Stefan Meetschen |
Co? Gdzie? Kiedy?
