Przekaż dalej

Ilekroć czytam słowa z początku Psalmu 78, bardzo mnie one poruszają. „Cośmy słyszeli i cośmy poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie, tego nie ukryjemy przed ich synami. Opowiemy przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał. Albowiem nadał On w Jakubie przykazania i ustanowił Prawo w Izraelu, aby to, co zlecił naszym ojcom, podawali swym synom, aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzą, że mają pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń. A niech nie będą jak ich ojcowie, pokoleniem opornym, buntowniczym, pokoleniem o chwiejnym usposobieniu, którego duch nie dochowuje Bogu wierności” (Ps 78, 3-8).

Dokładnie tak było w mojej rodzinie. Moi rodzice byli autentyczni w swojej wierze i nas, dzieci, do niej zapraszali – pokazywali, że Bóg jest żywy, że nas kocha, że się o nas troszczy, że nie przestał działać wraz ze śmiercią pierwszych apostołów, ale działa tu i teraz, że czyni cuda itd. Taka postawa poskutkowała dokładnie tym, o czym mówi psalmista: zaczęliśmy – ja i moi bracia – sami pokładać nadzieję w Bogu, strzec Jego poleceń i cenić Jego dzieła.

Inne słowa z Biblii potwierdzają zadanie, jakie mają do wypełnienia rodzice: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach” (Pwt 6, 4-9).

Rodzice mają nie tylko zaproponować dziecku wiarę w Boga i miłość do Niego, ale też skutecznie ją wpoić. Dlaczego? Bo jeśli się ma świadomość, że to Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem, i że nie ma innego Zbawiciela, to nie ma lepszej drogi, by być szczęśliwym w życiu, a potem wieczność spędzić w niebie.

Ten przekaz wiary ma być naprawdę aktywny. Rodzice powinni się tym przejąć do głębi serca i zrobić wszystko, co w ich mocy. Oczywiście, nigdy nie ma stuprocentowej gwarancji, że potem dorosłe dziecko ostatecznie pójdzie za tym, ale nie może być to wymówką, by ominąć ten ważny Boży nakaz. Takie działania tworzą najlepszą atmosferę, by zakorzenić wiarę w życiu dziecka.

Sama jestem tego dowodem i jestem z całego serca wdzięczna Bogu za rodziców i ich przekaz wiary.