Księdza Jerzego droga ku świętości

Urodził się w niewielkich Okopach. Nazwa wsi nawiązuje do kurhanów średniowiecznych, zwanych przez miejscową ludność „okopami”, ponieważ tam walczono i odpierano napady Krzyżaków, Szwedów, Litwinów. Alek – tak wołali na niego najbliżsi – przesiąkał tą aurą, stale wzmacnianą kolorytem chrześcijańskiej wiary i liturgii. Kim był w swej najgłębszej tajemnicy i powołaniu? Czy możemy dzisiaj, choćby w sposób przybliżony, rozjaśnić ten sekret? Owszem, jest to możliwe, jednak przy respektowaniu następującego założenia.

Każdy człowiek, nie wyłączając postaci świętych, nosi w sobie pewien niepowtarzalny rys, którego istota skrywa się głęboko i rzadko bywa odsłaniana, przynależy bowiem do stwórczego zamysłu samego Boga. A poza tym nikt z ludzi nie jest kamieniem leżącym na skraju lasu, lecz żywą osobą budującą na stałej ludzkiej naturze własną osobowość.

Na jej pełny wymiar zasadniczy wpływ mają rodzinne krajobrazy, pedagogika domowa, wydarzenia dziejowe, spotkania z innymi ludźmi, religia, a nade wszystko codzienne decyzje, czyli w ogólności cała doświadczana kultura. Bóg, choć zstępuje aż do środka człowieczej wyobraźni, pozostawia stworzeniom wolne pole działania, uprawiania tego, co duchowe, i tego, co materialne. Z owych dzieł właśnie możemy wnosić o ich projektodawcach, znaczeniu i sile oddziaływania na współczesność.