Komentarze do czytań - 17 września 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Anna Twardziłowska

Pierwsze czytanie: 1 Tm 3,1-13
    Dzisiejsze czytanie znajduje się w bloku Listu do Tymoteusza, który zajmuje się sprawą organizacji Kościoła. Tekst wskazuje na kwalifikację potrzebną dla biskupa, diakona i diakonisy. Słowo episkopos oznacza „nadzorca, opiekun, stróż, sprawujący pieczę”. Jest to, więc osoba, która sprawuje pieczę nad gminą chrześcijańską. We wczesnym Kościele biskupi oraz prezbiterzy byli przede wszystkim pasterzami, którzy bronili Kościoła przed błędnymi doktrynami, czuwając nad zbawieniem wiernych. Z kolei słowo diakonos oznacza przede wszystkim sługę, a w kontekście posługi w Kościele - sługę Jezusa Chrystusa. Ich obowiązki dotyczyły pomocy w zarządzaniu i funkcjonowaniu gminy. Dzisiejsze czytanie wspomina też diakonisę. Późniejsze teksty przypisują im nauczanie prawd wiary wśród niewiast, asystowanie przy ich chrzcie oraz posługę chorym.
Wymagania stawiane osobom, które ubiegały się o urzędy w Kościele, dotyczyły przede wszystkim ich kwalifikacji moralnych. Wartym zauważenia jest stwierdzenie, że człowiek, który odpowiada za innych, sam musi być już wypróbowanym w wierze. Nie może być neofitą, który mimo tego, że charakteryzuje się w tym pierwszym etapie dużą gorliwością, jest narażony na duże niebezpieczeństwo upadku. Na uwagę zasługuje też wymóg posiadania dobrego świadectwa ze strony ludzi spoza gminy chrześcijańskiej. Związane jest to ze świadomością Bożego pragnienia zbawienia wszystkich ludzi. Chrześcijanie powinni, więc swoją postawą przyciągać tych, wśród których żyją i którzy nie postępują Bożymi drogami.

Psalm responsoryjny: Ps 101, 1b-2b.2c-3b.5-6    
    Psalm 101 zaliczany jest do psalmów królewskich. Jednak nie jest on królewskim monologiem a dialogiem pomiędzy królem a Bogiem. Przedstawia obraz idealnego władcy, który został zrealizowany dopiero przez przychodzącego Mesjasza. Król ten wielbi Boga za okazaną mu łaskę i wypełnienie obietnicy przekazanej przez proroka Natana dla Dawida i jego potomków. W swoim postępowaniu pragnie naśladować sprawiedliwego Boga oraz wieść życie nieskalane. Jako król pragnie opiekować się swoim ludem, przestrzegać prawa, które zostało mu przekazane podczas objęcia władzy. Król uznaje, że nie jest władcą absolutnym, ale jego władza pochodzi od Boga i w Nim ma swoje oparcie. Ten ideał zrealizował dopiero Chrystus, a w Nim jest powołany do jego realizacji każdy chrześcijanin.
 
Ewangelia: Łk 7,11-17
    Perykopa dotycząca uzdrowienia młodzieńca z Nain znajduje się tylko w Ewangelii Łukasza. Przygotowuje ona czytelnika na poselstwo uczniów Jana Chrzciciela. Odpowiedź Jezusa dla uczniów Jana Chrzciciela nawiązuje do zmartwychwstania umarłych jako jednego ze znaków ujawniających Jezusa. Na poziomie literackim tekst ten nawiązuje też do wskrzeszenia syna wdowy przez Eliasza opisanego w Księdze Królewskiej (1 Krl 17,17-24). To nawiązanie służy Łukaszowi do podkreślenia prorockiego posłannictwa Jezusa. W bramie miasta spotykają się dwa pochody - z jednej strony wchodzący do Nain Jezus, wędrujący wraz ze swoimi uczniami oraz podążający za nim tłum, z drugiej - kondukt pogrzebowy wynoszący jedynego syna wdowy.  Zmarłych grzebano, bowiem poza murami miasta w wykutych w skale grobowcach. Wskrzeszenie dokonuje się publicznie i jest inicjatywą Jezusa. Jezus, widząc kobietę w żałobie, pozbawioną wszelkiej opieki i jakiegokolwiek wsparcia finansowego, wzruszył się głęboko. Wdowa, bowiem nie dziedziczyła po swoim mężu - prawo do tego miał syn lub męski krewny po stronie ojca. Nie miała też żadnych możliwości zarobkowych. Autor Ewangelii Łukasza w przeciwieństwie do Marka tylko w tym miejscu wspomina o uczuciach Jezusa. Czyn Jezusa jest wyrazem miłosierdzia Boga okazywanego najsłabszym, najbardziej pokrzywdzonym z Jego ludu. Jezus najpierw dotyka noszy pogrzebowych, następnie zaś rozkazuje chłopcu wstać. Na koniec zaś oddaje go matce, gdyż taki był cel tego działania. Reakcją ludzi jest lęk. Wynika on z mocy słowa Jezusa. Ludzie rozpoznają w nim dzieło samego Boga, który w końcu nawiedził (epeskepsato) swój lud. Łukasz, określając Jezusa tytułem Pan, wyraża wiarę w Boską godność Jezusa. W Septuagincie tytuł ten zastępował tetragram, tak był też używany w nauczaniu Pawła. Boże nawiedzenie ma zawsze charakter zbawczy. Wynika z Bożego miłosierdzia i ma charakter uprzedni wobec naszych próśb. Bóg nie czeka, aż człowiek przypomni sobie o Jego obecności, ale wychodzi mu naprzeciw i wyrywa go z sideł zła.