Kapłani kosmicznej świątyni

Umieszczając Adama w ogrodzie, Bóg nakazał mu, by go „uprawiał i doglądał” (Rdz 2, 15). Nakaz ten w języku hebrajskim, jak tłumaczy Scott Hahn (1957), obejmuje dwa czasowniki „abodah i szamar”. Pojawiają się łącznie również w innych fragmentach Biblii, opisując obowiązki lewitów, starożytnego kapłaństwa Izraela. Czasownik „abodah” w języku hebrajskim może oznaczać fizyczną pracę lub kapłańską służbę. Słowo „szamar” oznacza doglądać, opisuje działalność lewitów w miejscu świętym.

Wielu biblistów uważa, że autor Księgi Rodzaju nieprzypadkowo użył obu słów przy opisie stworzenia Adama. Bóg stworzył człowieka do pracy, lecz jednocześnie ustanowił go kapłanem kosmicznej świątyni. Pracujemy, by czcić Boga. Gdy pierwsi chrześcijanie – wyjaśnia Scott Hahn – poszukiwali słowa do opisania swojej służby, wybrali grecki „leitourgia”, które podobnie jak „abodah” w języku hebrajskim, mogło oznaczać zarówno rytuał kultu jak i pracę publiczną – taką jak np. zamiatanie ulicy lub zapalanie latarń.

Można powiedzieć, że od stworzenia zostaliśmy zaprogramowani do kapłaństwa. W świecie starożytnym składanie ofiary było dla religii czymś najistotniejszym. Kapłan był kimś, kto miał prawo i obowiązek to czynić. W czasach patriarchów religia była sprawą rodzinną, a kapłaństwo przechodziło z ojca na pierworodnego syna. Kiedy Bóg wezwał plemiona Izraela z Egiptu, oświadczył, że powinny one być „królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19, 6). Izrael, podobnie jak Adam, zaprzepaścił urząd, kiedy lud zgrzeszył, oddając cześć złotemu cielcowi. Od tego czasu kapłaństwo było zarezerwowane dla plemienia Lewiego, którego członkowie odmówili udziału w bałwochwalstwie.

W czasach Jezusa Lewici składali ofiary w świątyni jerozolimskiej. Przez całą dobę, na zmiany, ofiarowywali zabite zwierzęta, zboże, wino i kadzidło. Nadzwyczaj ważne było jednak pierwsze ofiarowanie w danym dniu. Podczas porannego rytuału kapłani jerozolimscy starali się symbolicznie być wierni tam, gdzie zawiódł Adam i gdzie zawiódł także Izrael na pustyni.

Nowy Testament przedstawia Jezusa jako Nowego Adama, nowego najwyższego kapłana. Jezus jednak nie sprawował swojego kapłaństwa w pojedynkę. Przywrócił je rodzajowi ludzkiemu przez Kościół. Uczynił nas „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem” (1 P 2, 9). Dla wszystkich Jego uczniów przestrzeń życiowa – to miejsce, w których realizujemy swe królestwo i kapłaństwo. Jak za czasów Lewitów, ważnym punktem pozostaje poranne ofiarowanie Bogu całego dnia. Soli Deo honor et gloria!