Ustawa o ochronie małoletnich (rozmowa) cz.2

Petycję podpisało ponad 30 tys. obywateli i obywatelek. Widać, że naszemu społeczeństwo los dzieci nie jest obojętny?

Obecnie to już blisko 33 tys. podpisów. Nasi obywatele i obywatelki nie po raz pierwszy pokazują, że dobro i bezpieczeństwo dzieci jest dla nich ważne – obserwowaliśmy to nie raz przy okazji wielu petycji Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. Ta petycja, o której dziś rozmawiamy, jest inicjatywą Częstochowskiego Stowarzyszenia ETOH, a my jako organizacja z ponad 30-letnim doświadczeniem w pomocy dzieciom krzywdzonym i wykorzystywanym seksualnie w pełni ją popieramy. Mamy bowiem wspólny cel: chcemy, żeby w Polsce dzieci były bezpieczne, mówimy "stop" przemocy wobec dzieci.

Ta liczba blisko 33 tys. podpisów pod petycją o natychmiastowe uchwalenie tzw. ustawy Kamilka z Częstochowy to z jednej strony wyraz solidarności i troski o bezpieczeństwo dzieci oraz coraz większej świadomości, że potrzebujemy tych zmian. Z drugiej strony myślę, że znaleźliśmy się w takim momencie krytycznym, w którym ludzie mówią „dość krzywdzeniu dzieci” i chcą coś zrobić, żeby ta zmiana się zadziała. Widać w tych działaniach dużą mobilizację, ale też wiarę i nadzieję. Ja widzę jeszcze pewnego rodzaju zobowiązanie wobec Kamilka, który na naszych oczach przez ponad miesiąc walczył o życie, i który tę walkę przegrał, i żeby jego śmierć nie poszła na marne. Dlatego mając tak silne wsparcie społeczne, potrzebujemy teraz pełnej mobilizacji polityków, aby jak najszybciej przyjąć ustawę o ochronie małoletnich. Bo to politycy mają moc wprowadzenia zmian i zapewnienia dzieciom odpowiedniej ochrony.

Jak wiele podobnych przypadków, jak ten Kamilka z Częstochowy, spotykają Państwo podczas konsultacji Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę?

Przypadek Kamila był wyjątkowo trudny i bolesny. Wzbudził duże poruszenie wśród naszych pracowników i pracowniczek. Niestety zdarza się, że z podobnymi przypadkami mamy do czynienia w naszej pracy. Jednak czy można w jakikolwiek sposób wartościować krzywdę i cierpienie dzieci? Próbować określić, która jest większa czy mniejsza? Każda forma przemocy wobec dziecka jest bolesna, ma negatywny wpływ na jego rozwój i jest nie do zaakceptowania. Każde dziecko, które doświadcza przemocy, cierpi. Wartościowanie czy porównywanie krzywdy nie prowadzi do rozwiązania problemu, ale jedynie może zmniejszyć znaczenie innych form przemocy.

Co jeszcze można zrobić, by chronić dzieci w podobnej sytuacji?

Odpowiem krótko: reagować na przemoc wobec dzieci. Nie odwracać głowy, jeśli widzimy, że ktoś szarpie lub bije dziecko. Nie udawać, że nie słyszymy krzyków i płaczu dziecka za ścianą, które mogą świadczyć o tym, że doświadcza ono przemocy. Jeśli mamy podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone, powinniśmy zgłosić ten fakt odpowiednim służbom. I na koniec: słuchać i wierzyć dzieciom. Jeśli dziecko mówi nam o przemocowych doświadczeniach, dajmy mu wsparcie i podejmijmy odpowiednią interwencję. Nigdy nie zostawiajmy dzieci samych.

Dziękuję za rozmowę.