Ostatni prezydent łagru narodów

Gorbaczow, choć reformator i twórca pierestrojki oraz głasnosti, był przede wszystkim komunistą. Doszedł do najwyższego stanowiska w partii – sekretarza generalnego.

PO SZCZEBLACH PARTYJNEJ KARIERY

Pochodził ze wsi Priwolnoje w Kraju Stawropolskim, gdzie urodził się w 1931 r. Ojciec był Rosjaninem, matka pochodziła z rodziny ukraińskiej. On sam pracował najpierw jako mechanik w ośrodku maszynowo-traktorowym i musiał być przodownikiem, skoro w wieku 18 lat otrzymał Order Czerwonego Sztandaru Pracy.

Co prawda został ochrzczony w Cerkwi, ale gdy trafił na studia do Moskwy, został członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. I potem rozpoczął karierę w strukturach najpierw Komsomołu (Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży) – był jego I sekretarzem w Kraju Stawropolskim – a potem w KPZR. Tu mozolnie przechodził przez kolejne szczeble: I sekretarz komitetu miejskiego w Stawropolu, I sekretarz komitetu krajowego… Dodatkowo, po ukończeniu uczelni rolniczej, zarządzał stawropolskim rolnictwem, kierując tamtejszymi kołchozami i sowchozami. Uznawano go za specjalistę od rolnictwa.

I pewno dlatego w 1978 r. został sekretarzem Komitetu Centralnego ds. rolnictwa. Choć są teorie, że skoro na tej nominacji zaważyło poparcie ówczesnego szefa KGB Jurija Andropowa, to musiał mieć jakieś związki z sowieckimi specsłużbami. Na szczytach władzy ZSRR trwała nieustanna walka, a KGB miało w niej bardzo mocną pozycję. Zresztą Andropow w 1982 r. sam został sekretarzem generalnym KPZR.

Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 37 (880), 11 września 2022 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 15 września 2022