Styl mów prorockich w pouczeniach Jezusa

Dzisiejsze czytanie z Ewangelii Marka zawiera krótką narrację o dialogu apostoła Jana z Jezusem oraz serię podanych przez Jezusa wypowiedzi pouczających. Kiedy słuchamy tego słowa, to w pierwszej chwili te dwie części wydają się być niepowiązane ze sobą. Dzisiejsze czytania liturgiczne dają nam klucz, aby uchwycić przesłanie tego fragmentu Ewangelii jako całości. Zwracają bowiem naszą uwagę, na to, że ważny jest sam Bóg i Jego zamysł, a wszystkie dary, jakimi człowiek jest przez Boga obdarowywany mają tej prawdzie służyć i do tej prawdy prowadzić.

Zwróćmy najpierw uwagę na przytoczoną przez Ewangelistę Marka narrację o tym, że apostołowie zabraniali wyrzucania demonów mocą autorytetu Jezusa człowiekowi, który nie chodził za Jezusem razem z nimi.

Przypomina ona opowiedzianą w Księdze Liczb sytuację obiekcji Jozuego, który chciał, aby Mojżesz zabronił Eldadowi i Medadowi prorokować. Mojżesz dobrze rozumiał zbawczy zamysł Boga ujawniający się także w darze proroctwa, co dobrze oddaje jego odpowiedź: „oby cały lud Pana prorokował". On pragnął darów duchowych dla innych, a nie był o nie zazdrosny. Prorokowanie przez innych w niczym nie umniejszało Mojżesza. W tym opowiadaniu widać, że Bóg udziela darów komu chce i jak chce, ponieważ mają one służyć całej wspólnocie i prowadzić ją do poznania Boga.

Apostołowie w narracji Markowej są tu podobni do Jozuego. Także błędnie pojmują istotę wybrania i nie rozumieją działania w imieniu Jezusa. Nie byli oni w stanie rozpoznać Bożego daru w czynach człowieka uwalniającego od demonów w imię Jezusa. Wyjaśnienia Jezusa wyraźnie wskazują, że On inaczej widzi czyn tego człowieka. Jezus nie pokazuje go jako kogoś, kto ma szczególne poznanie i zna całą prawdę o Jezusie i Jego posłannictwie. Jednak pozwala dostrzec, że jest to człowiek, który uwierzył, że Jezusowi została dana władza panowania nad demonami i dlatego przywoływał Jego autorytet. Postępowanie tego człowieka nie jest przykładem fałszywego działania, kiedy uzurpuje się moc autorytetu Boga dla wsparcia własnych celów. Dlatego nie zostaje one zganione przez Jezusa. Ewangelista nie informuje nas o tym, jak zrodziła się wiara tego człowieka. Być może był on świadkiem tego, jak Jezus uwalniał ludzi od działania demonów i dlatego naśladował Jezusa. Nie powoływał się on jednak na własny autorytet, ale dokonywał cudów mocą autorytetu Jezusa. W ten sposób, poprzez to wyjaśnienie, Jezus nie tylko koryguje błędne myślenie uczniów, wskazuje im, że działanie Bożego Ducha jest nieograniczone i że słusznym jest pragnienie darów duchowych udzielanych wielu i obficie. Jednocześnie uczy uczniów, że drogi dochodzenia do poznania prawdy o Jezusie jako Mesjaszu mogą być różne.

Dalsze pouczenia w tym fragmencie Ewangelii przybierają inny ton. Skłania to słuchającego Słowa do patrzenia na to, kto jest prawdziwym uczniem i naśladowcą Jezusa przez pryzmat prawdy o przyszłym sądzie.

Na lepsze zrozumienie tej nagłej zmiany perspektywy przygotowuje słuchaczy dzisiejszej Ewangelii, drugie czytanie liturgii słowa – z Listu Jakuba. Autor tego listu, nawiązując do nauczania starotestamentowych proroków, ostrzega bogaczy przed czekającym ich wyrokiem Bożego sądu. Bogactwo, które samo w sobie jest darem Boga, nie zostało przez nich właściwie wykorzystane. Sami siebie uczynili panami, a nabyte dobra – miarą swojej potęgi. Ich postępowanie stało się wyrazem zaprzeczenia i odrzucenia Bożego królowania, dlatego zapowiedziana im zostaje surowa kara w dzień sądu ostatecznego.

Zobaczmy, że pouczenia Jezusa z dzisiejszej Ewangelii także przypominają styl mów prorockich, chociaż nie mają dokładnych paraleli w starotestamentowych księgach. Jezus chce, abyśmy popatrzyli na kwestię działania w Jego imię właśnie poprzez cel, jaki Bóg wyznacza życiu człowieka. Zmiana perspektywy na eschatologiczną w tym fragmencie, czyli spojrzenie przez pryzmat celu, końca i rezultatów Bożego osądu, pomaga zrozumieć, kto naprawdę jest w gronie uczniów i naśladowców Jezusa.

Jezus najpierw posługuje się pochwałą postawy czynienia czegoś ze względu na Niego. Zwraca uwagę, że wcale nie muszą to być spektakularne cuda, wystarczą tak drobne i proste gesty jak kubek wody. Żaden, nawet tak niepozorny czyn, wykonany ze względu na wiarę w Jezusa, nie pozostanie bez nagrody. Ta pochwała jest ogólną zasadą, ale jej sens można odnaleźć już we wcześniejszym Jezusowym komentarzu, dotyczącym zachowania człowieka uwalniającego od demonów w imię Jezusa.