Komentarze do czytań - Środa - Uroczystość Narodzenia Pańskiego

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Elżbieta Zakrzewska

Pierwsze czytanie: Iz 52, 7-10

Izajasz to jeden z największych proroków Starego Testamentu, który zapowiadał przyjście Mesjasza. Fragment, przygotowany na dziś do refleksji, pochodzi z drugiej części Księgi Pocieszenia, napisanej na wygnaniu w Babilonii. Prorok zapowiada wyjście z niewoli a także odbudowę Świątyni. W przekładzie Pisma Świętego, opracowanym z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła, czytamy: „Jak bardzo oczekiwane są na górach stopy zwiastuna dobrej nowiny, który głosi pokój, zwiastuje dobro…”. Nadchodzi nowa rzeczywistość, czujemy atmosferę oczekiwania, która napawa radością. Nadchodzi Królestwo Boże, które przyniesie pokój, dobro i zbawienie. Wszyscy cieszymy się kolejnym Bożym Narodzeniem, ale czy wszyscy otworzyliśmy swoje serca, aby przyjąć Jezusa? Przyjąć Go – to zerwać z grzechem, wyrzec się grzechu. Pozwólmy, aby poprzez nasze życie, Królestwo Boże urzeczywistniało się w dzisiejszym świecie.

Psalm responsoryjny: Ps 98, 1bcde. 2-3b. 3c-4.5-6

Piękny tekst, który pokazuje przymioty Boga takie jak sprawiedliwość, dobroć, wierność. To hymn, który przedstawia działanie Boga, skierowane ku człowiekowi. Być może autor psalmu wspomina Izraelitów, którzy wyszli z niewoli babilońskiej, czego świadkiem były inne narody. Bóg nie zapomina o swym ludzie, nie zawsze dochowującym zawartego przymierza. Psalmista mówi: „śpiewajcie, grajcie, chwalcie”. Zaprasza całe stworzenie do wyrażania radości na cześć Pana. „Ziemia ujrzała swego Zbawiciela”. Radujmy się i cieszmy, gdyż narodził się Zbawiciel. Rozważajmy dziś to niezwykłe dzieło Boga, przeznaczone dla wszystkich ludzi, w którym jest nasze zbawienie.

Drugie czytanie: Hbr 1, 1-6

Tekst tego Listu nie był rozpowszechniony wśród pierwszych chrześcijan. W II wieku wśród wymienianych Listów Świętego Pawła nie było o nim mowy. Bezpośrednie wzmianki u Klemensa Aleksandryjskiego o istnieniu tekstu przypadają na lata 150 – 212. Odwołuje się on wprost do Listu do Hebrajczyków. W kwestii autorstwa Listu, uważa się go za pismo pochodzenia apostolskiego. Biblijni prorocy przemawiali w imieniu Boga. Żyli i działali przed wiekami i zawsze byli mocno związani z Narodem Wybranym. Wypełniając ich zapowiedzi, Bóg zesłał swojego Syna – Jezusa. W Katolickim Komentarzu Biblijnym czytamy: „Chrystus został przedstawiony, jako ostateczne Słowo Boże”. Przychodzi też w czasie ostatecznym, o czym byli przekonani ówcześni chrześcijanie. Jest On „odblaskiem chwały Boga i odbiciem Jego istoty”. Autor tekstu konfrontuje Jezusa z aniołami. Do żadnego z nich Bóg nie powiedział: „Ty jesteś moim Synem”. Opisuje, że aniołowie Mu służą, że Jego imię jest wywyższone. W Jezusie spełniają się Boże obietnice, w Nim dokonuje się oczyszczenie z grzechów. W Jego Osobie Bóg zsyła nam przebaczenie i okazuje miłosierdzie. „Ty jesteś moim Synem, Ja Ciebie dziś zrodziłem”. Syn posiada władzę, którą otrzymuje od Boga Ojca.

Ewangelia: J 1, 1-18

Tekst dzisiejszej Ewangelii znacznie różni się od Ewangelii synoptycznych. Kształtował się bardzo długo, pod wpływem różnych okoliczności. Jest to tekst poetycki, który dziedziczy wiele z dorobku poezji Bliskiego Wschodu. Prolog, czyli pierwsze osiemnaście wersetów, także różni się od reszty Ewangelii. „Na początku było Słowo”. To Słowo przyszło z Nieba od Boga do ludzi. Ono zawsze było u Boga. Ma Ono moc, gdyż dzięki Niemu świat zaistniał. Ojciec posyła Syna, a On wypełnia Jego wolę. Ojciec i Syn stanowią jedno. Jezus wyjaśnia uczniom, że On jest w Ojcu, a Ojciec w Nim. Niewidzialny Bóg stał się widzialny w swoim Synu, którego posłał na ziemię. Bóg posyła swego Syna, abyśmy ujrzeli Jego chwałę. „Przyszło do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli”. Przyjąć – oznacza wejść w relację. Jezus jest darem dla świata, jest darem dla każdego człowieka. Jeżeli odrzucamy ten dar, niszczymy również relacje między sobą. Przyjęcie od Pana Boga tego wspaniałego daru może zmienić każdego z nas i nasze życie.