Rozmyślając o scenie z dzisiejszej ewangelii zapytajmy siebie o to, jakim autorytetem jest dla nas Jezus i na ile przyjmujemy to, co do nas mówi.
.jpg)
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk
Czytanie pierwsze: Jud 17, 20b-25
Dzisiejsze czytanie jest zachętą do troski o budowanie swego człowieczeństwa i duchowości. Naszym fundamentem ma być wiara w Jezusa Chrystusa. Kolejnym elementem, który służy naszemu rozwojowi, jest modlitwa w Duchu Świętym. Niezbędne jest też trwanie w miłości Bożej, która wskazuje nam drogi naszego postępowania i liczenie na miłosierdzie Boże, bez którego nikt nie jest w stanie osiągnąć życia wiecznego. Wsłuchując się we wskazania św. Judy Apostoła, pomyślmy o tym, jak inwestujemy w swoją duszę. Czy troszczymy się o nią tak, jak o swoje ciało? A może nasza dusza jest już umierająca i potrzebuje reanimacji? Porzucenie tego, o czym wspomina św. Juda, skutkuje duchową śmiercią, która będzie miała konsekwencje także dla ciała i dla tego, co ziemskie.
Zabiegając o zdrowie i czystość duszy, pamiętajmy, że od upadku może nas ustrzec tylko Bóg. Pomocne będą w tym nie tylko Jego przykazania. Konieczna jest także Jego łaska, dzięki której będziemy umieli stawiać czoło wszystkim trudom i pokusom. Naszą przeszłość zawierzajmy Bożemu miłosierdziu, teraźniejszość Jego miłości i dobroci, a przyszłość Jego Opatrzności. Pozwólmy, by nas prowadził i pouczał na wszystkich naszych drogach.
Psalm: Ps 63,2.3-4.5-6
Psalmista opowiada o swojej tęsknocie za Bogiem. Pragnie się Nim nasycić coraz bardziej. Szuka Go i wypatruje w swoim życiu. Czy w szczerości serca moglibyśmy podpisać się pod jego słowami? Czy możemy przyjąć je za swoje? Taką modlitwę może wypowiedzieć ktoś, kto jest przekonany o istnieniu, miłości i dobroci Boga, kto spotkał Go w swoim życiu, doświadczył Jego obecności i łaski. Psalmista nie skupia się w swojej modlitwie na Bożych darach, ale na Boskiej obecności, której ciągle mu mało. Pomyślmy dziś o naszym odniesieniu do Boga; co bardziej cenimy: Jego Osobę czy dary? Kiedy ostatni raz powiedzieliśmy Mu: Kocham Cię Panie, bo jesteś w moim życiu, bo Twoja obecność jest dla mnie radością i daje mi pokój? Ucieszmy się dziś naszym Bogiem. Uwielbiajmy Jego obecność wśród nas, w naszych sercach. Niech nasze serce wyśpiewa Mu dzisiaj wielki hymn uwielbienia.
Ewangelia: Mk 11,27-33
Członkowie Sanhedrynu nie mogli znieść tego, co robił i czego nauczał Jezus, dlatego na każdym kroku podważali Jego autorytet. W ich pytaniach dało się wyczuć wrogość i agresję. Pełne spokoju zachowanie Nauczyciela irytowało i zniecierpliwiło ich coraz bardziej. Czuli do Niego niechęć i zawzięcie trwali przy swoim stanowisku. Nie potrafili z Chrystusem otwarcie rozmawiać, ani dyskutować; stać ich było tylko na złość i krętactwo.
Rozmyślając o scenie z dzisiejszej ewangelii zapytajmy siebie o to, jakim autorytetem jest dla nas Jezus i na ile przyjmujemy to, co do nas mówi. On ma do nas prawo, ponieważ za nas cierpiał, umarł i zmartwychwstał. Dopuszczając Go do naszego życia, otwieramy się na prawdę, miłość i miłosierdzie. Pamiętajmy, że zatwardziałość względem słów i znaków Jezusa odbija się na nas bardzo boleśnie. On przychodzi do świątyni naszego serca i chce być przyjęty. Zawsze ma wobec nas dobre intencje. Nie odrzucajmy Go naszą zaciętością. Przecież został nam dany przez Boga Ojca. Od Niego otrzymał władzę na niebie i na ziemi. Do Niego wszystko należy. Także ty i ja.
