Komentarze do czytań - Czwartek - III Tydzień Adwentu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Andrzej Kosiński 

Pierwsze czytanie: Sdz 13,2-7.24-25a

Gdyby zapytać chłopców na lekcji religii, kto jest ich największym bohaterem ze Starego Testamentu, wielu odpowiedziałoby, że Samson! A dlaczego? Ponieważ miał niebywałą moc i siłę. We współczesnym świecie wydaje się to całkiem zrozumiałe, bo kto ma moc, ten ma władzę i czuje się bezpiecznie. Gdyby nam zadać pytanie o Samsona, to pewnie zwrócilibyśmy uwagę na coś innego: był to bohater, który zaprzepaścił Boże powołanie!

Liturgia Słowa przypomina nam matkę Samsona, która będąc niepłodną otrzymała poprzez Anioła Bożego obietnicę macierzyństwa. Biblia nie podaje jej imienia, ale wpisuje się ona na biblijną listę niepłodnych kobiet. Przyszła matka miała powstrzymać się od picia alkoholu i jedzenia nieczystych pokarmów. Tym samym miała współpracować z Bogiem w Jego planach wobec Samsona. Anioł też nie jest przedstawiony z imienia, ale słowa jego zapewnienia Oto poczniesz i urodzisz syna brzmią znajomo.

Powołanie Samsona wydaje się paralelne do Jana Chrzciciela, tyle tylko, że ten ostatni gorliwie wypełnił w swoim życiu wolę Bożą. Samson, przez swoje utarczki i zatargi z Filistynami oraz przygody z kobietami pogańskimi, nie został charyzmatycznym przywódcą jak inni sędziowie. Bóg wzywa nas dzisiaj do ponownego odczytania naszego powołania i abyśmy dzięki Jego łaskom sprostali danemu nam charyzmatowi.

Psalm responsoryjny: Ps 71,3-6.16-17

Psalm 71 często nazywa się „modlitwą starca”. W czasach psalmisty za starca uważano już człowieka pięćdziesięcioletniego! Ten hymn jest pomocą w refleksji nad przemijaniem i pomaga zaakceptować naturalny proces starzenia się. W słowach psalmisty widać tęsknotę za młodością, ale również mądrość płynącą z oddania się Bogu: Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

Często za pięknym określeniem złota jesień ukrywamy lęk przed starością. Co może mnie jeszcze spotkać? Czy Bóg jeszcze mnie potrzebuje? Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin,
od łona matki moim opiekunem. Zatem i teraz Pan mnie nie opuści! Trzeba więc przywrócić dojrzałemu wiekowi jego godność i ponownie odkryć jego wartość. Wiele historii biblijnych opowiada o osobach dojrzałych, które doświadczały obecności Boga w różnych okolicznościach życia i stały się świadkami wierności i niezawodności Boga, który nie wypomina nam naszego wieku.

Ewangelia: Łk 1,5-25

Łukasz napisał, że chce w swojej Ewangelii opisać wszystko po kolei. Zatem zwiastowanie narodzenia Jana Chrzciciela musiał uznać za ważne wydarzenie, które było początkiem nowo testamentalnego dzieła zbawienia. Najpierw dowiadujemy się, kim byli Zachariasz i Elżbieta, przyszli rodzice Jana: Oboje byli sprawiedliwi przed Bogiem, bo nienagannie zachowywali wszystkie przykazania i przepisy Pańskie. Nie mieli oni jednak dzieci, co z pewnością było powodem cierpienia wewnętrznego i powracającego pytania: Dlaczego Bóg nam nie pobłogosławił?

Etymologia imienia Zachariasza – „Jahwe pamiętał”, „Jahwe przypomniał sobie” – może sugerować tło zwiastowania urodzenia syna. Gabriel zapewnia Zachariasza: twoja modlitwa została wysłuchana i dopowiedzmy: bo Bóg o tobie pamięta! Dla Zachariasza musiał to być szok. Naszły go wątpliwości czy to w ogóle jeszcze jest możliwe. Ta ludzka reakcja wydaje się naturalna. Przecież i inni wielcy bohaterowie biblijni – choćby Abraham czy Mojżesz – też mieli momenty niedowierzania. Bóg jednak oczekuje od swoich wyznawców całkowitego zaufania i nie cofa swojej obietnicy. Zachariasz stał się niemy na okres kilku miesięcy. Czasami i w naszym życiu stajemy się niemi wobec błogosławieństw, którymi darzy nas Bóg. Wzywa on nas, abyśmy nie wsłuchiwali się we własne słowa, ale rozważali to, co nam objawia. Niechaj czas Adwentu będzie dla nas okazją do milczenia i wsłuchiwania się w głos Pana.