Po wojnie w Leningradzie

Bohaterkami są tu dwie zaprzyjaźnione dziewczyny o diametralnie różnych charakterach. Nienaturalnie wysoka Ilja wyróżnia się biernością, ukrytą frustracją i pewnego rodzaju wycofaniem życiowym. Masza natomiast jest dynamiczna i pewna siebie. Obie pracują w szpitalu wojskowym w Leningradzie, gdzie po blokadzie miasta leczeni są ranni i inwalidzi wojenni.

Akcja tego długiego i niełatwego w odbiorze filmu obfituje w wiele dramatycznych sytuacji przeplatanych licznymi scenami obserwacji poczynań bohaterek. W szpitalu panuje makabryczna atmosfera niemożności, brakuje lekarstw i sprzętu. Ordynator musi bardzo uważać na częste kontrole władz. Pacjenci cierpią na wojenne urazy psychicznie i boją się życia po wyjściu ze szpitala, jak sparaliżowany żołnierz, który woli śmierć od dalszego życia. Stawia to przed personelem i ordynatorem dylematy etyczne związane z agresywnymi zachowaniami i próbami samobójstw pacjentów.

Na takim tle obserwujemy relacje dwóch dziewczyn, które różnią się nie tylko osobowością, lecz także przeżyciami wojennymi. Łączy je jednak obsesyjne pragnienie dziecka, który to wątek nabiera tu znaczenia symbolu powrotu do normalnej egzystencji. Masza po wojennej służbie na tyłach frontu nie może mieć dzieci (pierwsze dziecko umarło w podejrzanych okolicznościach), namawia więc do tego Ilję. Splot wydarzeń, w które wplątani zostają dwaj mężczyźni – ordynator i młody adorator Maszy – doprowadza do dramatycznego zakończenia ze znakami zapytania co do dalszych losów bohaterek. Jak w wielu rosyjskich filmach, odnajdujemy w „Wysokiej dziewczynie” inspiracje literaturą rosyjską, m.in. prozą Dostojewskiego, gdzie walka dobra ze złem ukazywana była jaskrawo i brutalnie.

„Wysoka dziewczyna” (Dylda), Rosja, 2019. Reżyseria: Karnemir Balagov. Obsada: Viktoria Miroshnichenko, Vasilisa Perelygina, Andrey Bykov, Igor Shirokov i inni. Dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty