Nie żyje węgierski noblista

Urodził się w Budapeszcie 9 listopada 1929 r. w ubogiej rodzinie żydowskiej. W 1944 r. w wieku 15 lat został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Później został przeniesiony do Buchenwaldu. Cała jego rodzina, poza matką, zginęła w czasie wojny. Doświadczenia te wywarły decydujący wpływ na jego późniejszą twórczość.

Po wojnie powrócił na Węgry i od 1948 r. pracował jako dziennikarz w gazecie "Világosság". Z pracy został zwolniony w 1951 r., gdy czasopismo stało się oficjalnym organem węgierskiej partii komunistycznej. Potem pracował m.in. w służbach prasowych Ministerstwa Przemysłu, skąd również go zwolniono (w 1953 r.) Od tamtej pory poświęcił się głównie pisaniu i wykonywaniu tłumaczeń. W latach 50. i 60. tłumaczył z niemieckiego (Nietzsche, Freud, Hofmannsthal, Schnitzler, Roth, Wittgenstein i Canetti).

Najbardziej znanym dziełem Kertésza jest autobiograficzna powieść "Los utracony" ("Sorstalanság") z 1975 r. Opisał w niej doświadczenia nastolatka w nazistowskich obozach koncentracyjnych – Auschwitz, Buchenwaldzie i podobozie mieszczącym się w Zeitz. W 2005 r. książka doczekała się filmowej adaptacji, którą wyreżyserował Lajos Koltai.

"Los utracony" oraz dwie kolejne powieści Kertésza: "Fiasko" ("A kudarc", 1988) i "Kadysz za nienarodzone dziecko" ("Kaddis a meg nem született gyermekért", 1990) stanowią tzw. „trylogię ludzi bez losu”.

W 2002 r. jako pierwszy węgierski pisarz otrzymał literacką nagrodę Nobla "za powieści, które przeciwstawiają osobiste doświadczenie jednostki brutalnym zrządzeniom historii". Był także laureatem wielu innych nagród zagranicznych oraz węgierskich, m.in. Brandenburger Literaturpreis (1995), Leipziger Buchpreis (1997) oraz WELT-Literaturpreis (2000). W 2014 r. otrzymał najwyższe węgierskie odznaczenie – Wielki Krzyż Orderu św. Stefana.