Nie ostatnie słowo

Dlatego nadano mu tytuł „polemisty” – w odróżnieniu od miana „intelektualisty”, zastrzeżonego dla przedstawicieli lewicy. A Zemmour jest zaliczany do przedstawicieli prawicy, chociaż – jak sam podkreśla – walczy o te same sprawy i wartości, o które na początku ubiegłego wieku walczyła lewica, zanim ich nie porzuciła w imię globalizmu, genderyzmu i innych ideologii.

Popularność zdobyta u części społeczeństwa oraz zachęty stronników sprawiły, że Zemmour postanowił zrezygnować z wygodnej roli komentatora rzeczywistości kulturowej oraz społeczno-politycznej, aby wziąć bezpośrednią odpowiedzialność za jej kształtowanie. W grudniu ubiegłego roku ogłosił zamiar kandydowania w wyborach na prezydenta Francji. Wywołało to gwałtowne reakcje zarówno na francuskiej lewicy, jak i na prawicy.

Podczas pierwszego spotkania z wyborcami 5 grudnia 2021 r. w podparyskim Villepinte sam Zemmour i jego zwolennicy zostali fizycznie zaatakowani przez lewackie bojówki. Do aresztu trafiło 49 napastników. To pokazuje, jakie emocje budzi Zemmour. Niektórzy już uważają go za czarnego konia tych wyborów. Twierdzą, że daje nadzieję na świeżość, nie jest bowiem przedstawicielem politycznego establishmentu, nie reprezentuje żadnej z istniejących partii. Chce stanąć na czele ruchu społecznego o jakże wymownej nazwie „Rekonkwista”. Jego celem jest odzyskanie Francji, przywrócenie jej dawnej świetności oraz miejsca w Europie i świecie. Stąd niejako powstała programowa książka Zemmoura, która ukazała się w Polsce krótko po ogłoszeniu jego startu w wyborach prezydenckich. Nosi tytuł „Francja nie powiedziała ostatniego słowa”.

Zasadniczą treść książki stanowią felietony i komentarze autora z lat 2006–2020, publikowane w prasie francuskiej. Pozwalają one zapoznać się z poglądami Zemmoura na imigrację, islam, polityczną poprawność, ideologię LGBT, oikofobię, prawoczłowiekizm i inne narzędzia niszczenia europejskiej kultury. Wstęp i zakończenie stanowią dwa obszerne eseje Zemmoura na temat walki cywilizacyjnej, którą koniecznie musimy podjąć, aby ocalić swoją tożsamość i swoją przyszłość. Z punktu widzenia Polski Zemmour jako kandydat na prezydenta Francji ma swoje plusy i minusy. Do plusów zaliczyć trzeba uznanie dla żywotności i tożsamości narodów naszej części Europy, które wbrew Zachodowi walczą o zachowanie duszy Europy i ocalenie państw narodowych przed walcem unijnej biurokracji oraz tyranią unijnych trybunałów. Zemmour docenia także rolę katolicyzmu w kształtowaniu i zachowaniu tożsamości Polaków. Na minus trzeba odnotować jego niechęć do USA oraz Wielkiej Brytanii, a typową dla Francuzów fascynację Rosją. To w oparciu o Rosję, Niemcy i Francję (bez wpływów Ameryki) chciałby budować nowy europejski porządek. Ale to już powszechna tendencja wśród elit nad Sekwaną. „Jeśli celem jest zrozumienie Francji, jeśli celem jest zrozumienie, dokąd zmierza Europa, to tylko z tym Autorem” – napisał na okładce książki Eryk Mistewicz.

Éric Zemmour
Francja nie powiedziała ostatniego słowa
wyd. „Wszystko co Najważniejsze”
Warszawa 2021, 274 s.