Awantury weneckie

Okazało się, że XVIII-wieczna komedia wenecka jest ciągle żywotna i wystawiona w integralnej formie doskonale bawi współczesną publiczność. Bradecki zrealizował dzieło w historycznym kształcie, dzięki czemu na scenie oglądamy istny żywioł komedii pomyłek, mieszankę pantominy oraz zabawnych i niespodziewanych sytuacji. Postacie są typowe dla gatunku, niektóre występują w maskach, jak Arlekin (tytułowy sługa), Pantalone, Dottore, inni zaś grają w kostiumach historycznych. Dzięki temu mamy do czynienia z zabawą typową dla weneckiego karnawału. Gatunek commedia dell’arte oparty był na kulturze weneckiego ludu z domieszką wyrafinowania kultury wysokiej. Dlatego wywarł olbrzymi wpływ na współczesną kulturę włoską, m.in. słynną tamtejszą odmianę filmowej komedii i komediodramatu.

Akcja sztuki rozpoczyna się od błahych nieporozumień miłosnych kawalerów i panien. Córka Pantalonego zaręcza się z synem Dottorego, jednak uroczystość psuje nagłe przybycie gości – Fryderyka, byłego adoratora narzeczonej, Beatrycze przebranej za kawalera i Trufaldina – Arlekina. Kolejne niespodzianki i awantury zmierzają do zabawnego zakończenia, jak zawsze w tym gatunku scenicznym zmuszającego do wielu refleksji. Reżyser szczęśliwie potraktował bohaterów jako postacie z krwi i kości, będące jednak równocześnie pewnymi charakterystycznymi znakami kulturowymi. Najbardziej widoczne jest to w postaci Arlekina, żywiołowo granego przez młodego aktora Krzysztofa Szczepaniaka.

Teatr Dramatyczny. Carlo Goldoni, „Sługa dwóch panów”. Przekład, scenografia i kostiumy: Jan Polewka. Reżyseria: Tadeusz Bradecki. Wykonawcy: Mariusz Wojciechowski, Kinga Suchan, Agata Góral, Anna Szymańczyk, Krzysztof Szczepaniak, Mateusz Weber i inni. Premiera: 27 stycznia.