Kim są diakoni?

Ojciec Święty podkreślił, że diakoni nie są drugą kategorią kapłanów. Stanowią część duchowieństwa i żyją swoim powołaniem w rodzinie i z rodziną, są oddani służbie ubogim, którzy noszą w sobie oblicze Chrystusa cierpiącego.

Diakoni są strażnikami służby w Kościele. Módlmy się, aby, wierni służbie Słowa oraz ubogim, byli znakiem ożywiającym dla całego Kościoła

 

- powiedział papież.

Diakon stanowi najniższy stopień sakramentu święceń. Kolejnymi dwoma wyższymi stopniami jest prezbiter, czyli "zwykły ksiądz" oraz biskup. Oficjalna nauka Kościoła katolickiego wyrażona w liturgii przez Urząd Nauczycielski i stałą praktyke Kościoła uznają, że istnieją dwa stopnie uczestniczenia w kapłaństwie Chrystusa: episkopat i prezbiterat. Diakonat jest przeznaczony do pomocy kapłanom oraz służenia. Zazwyczaj jest związany z przygotowaniem do przyjęcia kolejnego stopnia święceń. Dlatego pojęcie sacerdos - kapłan - określa obecnie jedynie biskupów i prezbiterów, a nie diakonów.

Diakoni mają różne zadania m.in: służące, czyli na przykład asystowanie biskupowi i kapłanowi w czasie funkcji liturgicznych. Ponadto diakoni udzielają chrztów, rozdają Komunie świętą, czytają dla wspólnoty Ewangelię, przewodniczą nabożeństwom, ale nie Eucharystii. Mogą sprawować sakramentalia, asystować i błogosławić małżeństwa w imieniu Kościoła na podstawie delegacji biskupa lub proboszcza. Diakoni są upoważnieni do prowadzenie pogrzebów, zajmowanie się w imieniu Kościoła dziełami miłosierdzia oraz administracją, a także akcjami społecznymi.

Diakona można poznać po stroju przez niego noszonego podczas odprawianej liturgii. Zamiast ornatu może nosić dalmatykę, która jest nieco krótsza albo albę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu.

Ponadto Sobór Watykański II  po ponad tysiącu latach nieobecności  przywrócił posługę diakonatu stałego, który nie jest tylko  kolejnym etapem przygotowania do święceń kapłańskich. Diakonatu takiego można udzielać mężczyznom, w tym również żonatym, żyjącym w sposób dojrzały i chrześcijański. Urząd diakona ma bogatą historię, sięgajacą początków chrześcijaństwa.

Święty Paweł Apostoł już  w liście do Filipian pozdrawiał nie tylko biskupów, ale również i diakonów (por. Flp 1, 1). Także w liście do Tymoteusza omawia przymioty i cnoty, wymagane do godnego sprawowania posługi diakońskiej (por. 1 Tm 3, 8-13). Apostoł Narodów wskazywał na powagę posługi diakonów i na ich wsparcie w służbie apostolskiej. Dlatego święcenia diakonatu już od najdawniejszych czasów apostolskich miały w tradycji i praktyce Kościoła należne sobie miejsce.

Starożytni pisarze kościelni podkreślali godność diakonów akcentując przymioty ducha i charakteru, wymagane do sprawowania tej posługi. Dobrego diakona miała charakteryzować wierność względem Chrystusa, nieskazitelność życia, posłuszeństwo biskupowi. Sobór Watykański II przypomniał po raz kolejny, że diakoni mają szczególny udział w kapłańskiej misji Chrystusa i są tak jak On sługami.  Przysługuje im w Kościele zaszczytne miejsce. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele Sobór uczy, że diakoni są uczestnikami posłannictwa i łaski Najwyższego Kapłana (KK 41).