Urodził się w rodzinie niemieckiego grafa na zamku w Kwerfurcie. Wykształcony w szkole katedralnej w Magdeburgu pod kierunkiem mistrza Geddona, już jako kanonik dostał się na dwór cesarza Ottona III, któremu towarzyszył w 998 r. w drodze do Rzymu.
W Wiecznym Mieście wstąpił do opactwa benedyktynów na Awentynie, gdzie otrzymał zakonne imię Bonifacy. Wkrótce związał się ze św. Romualdem, późniejszym założycielem kamedułów i wraz z nim przebywał jakiś czas w Pereum pod Rawenną. Nadal utrzymywał kontakt z otoczeniem cesarza. Papież Sylwester II obdarzył go godnością arcybiskupa Słowian zachodnich. Sakrę przyjął w 1004 r. w Magdeburgu. Apostołował na Węgrzech oraz u Rusinów i Pieczyngów nad Morzem Czarnym. W 1006 r.
i w 1008 r. był w Polsce. We wszystkich poczynaniach znajdował oparcie w Bolesławie Chrobrym. Opracował żywot św. Wojciecha, a także żywot pięciu braci męczenników. 9 marca 1009 r. zabity został wraz z 18 towarzyszami w czasie nieudanej wyprawy apostolskiej do Jaćwieży.
W Martyrologium Rzymskim figuruje od XVI w. Pozostawił biografie św. Wojciecha, Pięciu Braci Kamedułów i List do cesarza Henryka II.