Wiarygodność owocem wierności

„To są moje wartości, a jeśli ci się nie podobają, mam dla ciebie inne…” – mawiał pewien komik. Czy ktoś taki może wzbudzać zaufanie? Jeśli jakaś grupa w Kościele, chcąc dotrzeć do tych, którzy są daleko, broniłaby prawd sprzecznych z wiarą, to być może wydawałaby się bardziej życzliwa. Pewnie by o niej pisali, że „naprawdę jest blisko ludzi” oraz „ma nowoczesną i otwartą mentalność”. Jednak prędzej czy później straciłaby zaufanie tych, którzy szukają świadectwa wiary.

Świadectwo wymaga wierności głoszonym wartościom. W każdej instytucji, która chce być wiarygodna, panujący styl nie może odbiegać od głoszonej nauki. Dlatego w różnych organizacjach działy komunikacji kierują swój przekaz również wewnątrz, przypominając o inspirującej roli głoszonych wartości w tworzeniu kultury instytucji. Celem tego przekazu jest budzenie zdrowego pragnienia reformy, prowadzącego do zmian zgodnych z własną tożsamością i misją. Nie chodzi o to, by przestać być tym, kim się jest, aby zyskać poklask publiczności.

Różne kryzysy są okazją do powrotu do korzeni, do odkurzenia powodów, dla których dana organizacja powstała. Pozwalają też uwolnić się od zbędnego balastu nabytego z czasem, od złych praktyk czy sposobów postępowania, które służyły przez pewien czas, ale których trzeba się pozbyć, jeśli nie pomagają w realizacji misji. Rozeznanie, co można, a czego nie można zmieniać, jest zadaniem wymagającym rozwagi i odwagi. Granice, w których się trzeba poruszać, są wyznaczone przez to, kim jestem i jaka jest moja rola. Wytyczne te odnoszą się do każdej organizacji – również do inicjatyw wewnątrzkościelnych.

W przypadku Kościoła pamiętajmy, że nie musimy być wierni jakiejś instytucji, ale Osobie. Chrystus i Jego Kościół są nierozłączni, dlatego jesteśmy pewni, że w Kościele odnajdujemy Chrystusa. Ale każdy człowiek poszukuje skarbu wiary w Kościele w innym kontekście kulturowym, społecznym czy intelektualnym. Dlatego czasem, aby pozostać wiernym, konieczna jest zmiana akcesoriów. Wierność to nie bezruch, ale miłość w czasie.