Zasłynął przede wszystkim z gorliwej pracy pasterskiej na ziemiach zachodnich w pierwszych latach po wojnie oraz jako jeden z głównych autorów orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich. Po 1945 r. był administratorem apostolskim Śląska Opolskiego. W latach stalinowskich usunięty został ze stanowisk kościelnych. W 1951 r. został biskupem tej części archidiecezji wrocławskiej, która znalazła się w Polsce. Do Wrocławia mógł przybyć dopiero po tzw. odwilży październikowej. W 1972 r. został metropolitą wrocławskim, a rok później kardynałem.
Autorzy omawiają różne okresy z życia kardynała, jako rządcy archidiecezji wrocławskiej, jego udział w Orędziu biskupów polskich do biskupów niemieckich, piszą o europejskiej działalności biskupa, o relacjach, jakie miał z kard. Augustem Hlondem, o wkładzie w prace Konferencji Episkopatu. Czytelnik dowie się też, jak przedstawiano biskupa w materiałach wywiadu MSW i jaki był stosunek Kominka do budowy pomnika Jana XXIII we Wrocławiu.
„Kardynał Bolesław Kominek. Biskup,
dyplomata, wizjoner”
Instytut Pamięci Narodowej, Ośrodek
„Pamięć i Przyszłość”
Wrocław 2020, 414 s.
.jpg&w=624&h=543 "Dramat zawierzenia. Jak święci ratują nas przed jałowością życia?")
