O co chodzi Iwonie?

Od polskiej premiery "Iwony, księżniczki Burgunda" w Teatrze Dramatycznym w 1957 roku z Barbarą Krafftówną w roli tytułowej miłośnicy teatru zastanawiają się, o co tak naprawdę chodziło Witoldowi Gombrowiczowi? Czy tylko o szyderstwo z dworskich obyczajów? A może zawarte są tu jakieś głębie egzystencjalne?

Przedstawienie w Teatrze Narodowym w reżyserii Agnieszki Glińskiej nie rozwiewa tych wątpliwości. Akcja rozgrywa się na współczesnym dworze, w którym tradycyjne konwenanse nakładają się na dekadencję i świadomość nieuchronnego upadku. Książę Filip przyprowadza Iwonę, ukazaną tu jako pyskatą dziewczynę z bazaru, wprowadzającą zamieszanie swą obecnością i zachowaniem. Dworskie towarzystwo zaś to celebryci, nowobogaccy i przedstawiciele rządzącej oligarchii, którzy w karykaturalny sposób usiłują zastąpić arystokrację. Najlepiej widać to w postępowaniu królowej Małgorzaty (doskonała Ewa Konstancja Bułhak), z której nagle wychodzi prymitywna baba. Taka jest nowa interpretacja „Iwony” w tym dynamicznym i świetnie zagranym przedstawieniu.


Teatr Narodowy. Witold Gombrowicz, „Iwona, księżniczka Burgunda”. Reżyseria – Agnieszka Glińska. Wykonawcy: Martyna Krzysztofik, Ewa Konstancja Bułhak, Beata Fudalej, Jerzy Radziwiłowicz, Paweł Paprocki, Patrycja Soliman, Marcin Hycnar i inni. Premiera – 25 października.

Mirosław Winiarczyk fot. Krzysztof Bieliński Idziemy nr 45 (477), 9 listopada 2014 r.