Kim są przyszli kardynałowie?

Po raz pierwszy swych przedstawicieli w Kolegium Kardynalskim będą miały Bangladesz, Lesoto, Malezja i Papua Nowa Gwinea. Prawo udziału w przyszłym konklawe i wyboru papieża ma 13 nowych purpuratów.

Oto biogramy przyszłych purpuratów.

1. Mario Zenari, Włoch – nuncjusz apostolski „w umiłowanej i umęczonej Syrii”, jak to zapowiedział Ojciec Święty i który, co jest zupełną nowością, pozostanie na tym urzędzie także po tej nominacji.

Urodził się 5 stycznia 1946 w Villafranca koło Werony. Święcenia kapłańskie przyjął 5 lipca 1970, jest specjalistą w zakresie prawa kanonicznego. W 1980 rozpoczął posługę w dyplomacji Stolicy Apostolskiej, pracując w jej placówkach w Senegalu, Liberii Kolumbii, w Niemczech i Rumunii, po czym wrócił do Watykanu i 25 marca 1993 został mianowany radcą nuncjatury w Sekretariacie Stanu. 7 lutego 1994 Jan Paweł II mianował go stałym przedstawicielem Stolicy Apostolskiej przy Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz stałym obserwatorem Stolicy Świętej przy Biurze Narodów Zjednoczonych – wszystkie te instytucje mieszczą się w Wiedniu. 12 lipca 1999 papież mianował go nuncjuszem apostolskim w Wybrzeżu Kości Słoniowej i Nigrze, a w kilka dni później także w Burkina Faso, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa (sakrę hierarcha przyjął 25 września tegoż roku). 10 maja 2004 abp Zenari został nuncjuszem na Sri Lance a od 30 grudnia 2008 reprezentuje papieża w Syrii, obecnie będzie to czynił jako kardynał – jedyny wśród czynnych nuncjuszy.

2. Dieudonné Nzapalainga CSSp., Republika Środkowoafrykańska (RŚA) – arcybiskup Bangi

Urodził się 14 marca 1967 w Mbomou (diecezja Bangassou w południowo-wschodniej części kraju). Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił kształcił się w seminariach – niższym i wyższym w swoim kraju oraz w Kamerunie i Gabonie i tam wstąpił do Zgromadzenia Świętego Ducha (duchaczy – SSP), w którym 8 września 1993 złożył śluby czasowe i 6 września 1997 – wieczyste. 9 sierpnia 1998 przyjął święcenia kapłańskie, po czym rozpoczął studia teologiczne u jezuitów we Francji, ale po kilku latach musiał wrócić do swego kraju, aby pełnić obowiązki przełożonego regionalnego swego zgromadzenia. Podczas pobytu we Francji (1998-2005) był m.in. kapelanem sierocińca i wikariuszem w Marsylii. W swoim kraju był regionałem duchaczy i proboszczem w Bangi a w latach 2008-09 przewodniczył Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych RŚA. Od 2009 kierował stołeczną archidiecezją, której arcybiskupem metropolitą mianował go 14 maja 2012 Benedykt XVI; sakrę nowy arcybiskup przyjął 22 lipca tegoż roku. Od lipca 2013 jest przewodniczącym episkopatu swego kraju. Pod koniec listopada ub.r. gościł papieża Franciszka, który właśnie w Bangi otworzył Drzwi Miłosierdzia jeszcze przede oficjalnym rozpoczęciem Jubileuszu Miłosierdzia.

Jest osobiście zaangażowany w proces pokojowy w RŚA a w 2013 wraz z miejscowymi zwierzchnikami wspólnoty islamskiej i protestanckiej założył fundację Platformy Międzyreligijnej dla Pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej. W czerwcu 2014 odwiedził Polskę w ramach akcji solidarnościowej z Kościołem w tym kraju. Będzie pierwszym kardynałem ze swego kraju.

3. Carlos Osoro Sierra, Hiszpan – arcybiskup metropolita Madrytu

Urodził się 16 maja 1945 w Castañeda (diecezja Santander w Kantabrii na północy kraju). Po studiach w zakresie pedagogiki i matematyki kształcił się w seminarium dla dojrzałych powołań w Salamance i na tamtejszym Uniwersytecie Papieskim i na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, po których ukończeniu przyjął święcenia 29 lipca 1973 jako kapłan diecezji Santander. Pełnił następnie różne funkcje duszpasterskie i administracyjne w swej diecezji, m.in. w latach 1977-96 był rektorem tamtejszego seminarium duchownego. 27 grudnia 1996 Jan Paweł II mianował go biskupem Orense (sakra – 22 lutego 1997), skąd 7 stycznia 2002 przeniósł go na stanowisko arcybiskup metropolity Oviedo, a w latach 2006-07 mianował go równolegle administratorem apostolskim diecezji Santander. 8 stycznia 2009 Beneykt XVI powołał go na metropolitę Walencji, skąd 28 sierpnia 2014 papież Franciszek przeniósł go na podobny urząd w Madrycie. Od marca 2014 kardynał-nominat jest wiceprzewodniczącym Hiszpańskiej Konferencji Biskupiej, pełniąc w niej ponadto szereg kierowniczych funkcji w różnych komisjach.

4. Sérgio da Rocha, Brazylijczyk – arcybiskup Brasilii

Urodził się 21 października 1959 w Dobrada (diecezja Jaboticabal w stanie São Paulo). Po studiach na uczelniach w swoim kraju i w Rzymie przyjął 14 grudnia 1984 święcenia jako kapłan diecezji São Carlos. Pracował następnie duszpastersko i jako wykładowca seminaryjny w swej diecezji, był m.in. rektorem miejscowego seminarium, profesorem Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Campinas, odpowiadał za formację diakonów stałych, był członkiem rady kapłańskiej. 13 czerwca 2001 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Fortalezy (sakra – 11 sierpnia tegoż roku). Stamtąd Benedykt XVI przeniósł go 31 stycznia 2007 na urząd biskupa koadiutora archidiecezji Teresiny a 3 września 2008 mianował go jej arcybiskupem. Od 15 czerwca 2015 jest arcybiskupem metropolitą stolicy Brazylii. Od kwietnia tegoż roku kardynał-nominat stoi na czele Narodowej Konferencji Biskupów Brazylii, w której już wcześniej pełnił różne stanowiska. Jest również przewodniczącym Wydziału ds. Powołań i Posług w Latynoamerykańskiej Radzie Biskupiej (CELAM).

5. Blase J. Cupich, Amerykanin – arcybiskup Chicago

Urodził się 19 marca 1949 w Omaha (stan Nebraska) w wielodzietnej rodzinie potomków emigrantów chorwackich (ma 8 rodzeństwa). Odbył studia teologiczne m.in. w Papieskim Kolegium Północnoamerykańskim w Rzymie i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. 16 sierpnia 1975 został wyświęcony na kapłana dla archidiecezji Omaha. Pracował tam następnie duszpastersko, a w latach w latach 1981-87 był współpracownikiem nuncjatury w Waszyngtonie. Był też wykładowcą i rektorem w Papieskim Kolegium św. Józefa w Columbus (stan Ohio; 1989-97). 7 lipca 1998 Jan Paweł II mianował go biskupem Rapid City w Południowej Dakocie (sakra – 21 września tegoż roku), skąd 30 czerwca 2010 Benedykt XVI powołał go na biskupa Spokane w stanie Waszyngton. 20 września 2014 Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Chicago, w której rządy objął 18 listopada tegoż roku. W latach 2005-06 jako przedstawiciel Watykanu wizytował seminaria duchowne w USA. W maju 2005 roku odwiedził Polskę, m.in. Nowy Targ, pozdrawiając tam wiernych po polsku. W lonie episkopatu amerykańskiego był m.in. w latach 2008-11 przewodniczącym komitetu ds. ochrony dzieci i młodzieży.

6. Patrick D’Rozario CSC, Banglijczyk – arcybiskup Dhaki

Urodził się 1 października 1943 w Padrishibpur (diecezja Chittagong). Święcenia kapłańskie przyjął 8 października 1972 jako członek Zgromadzenia Krzyża Świętego (CSC). 21 maja 1990 Jan Paweł II mianował go pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji Radższahi, którą od podstaw zorganizowała. Stamtąd papież przeniósł go 3 lutego 1995 do archidiecezji Czittagong, skąd 25 listopada 2010 decyzją Benedykta XVI przeszedł na stanowisko koadiutora stołecznej archidiecezji Dhaki, której arcybiskupem został 22 października następnego roku. Od grudnia 2011 jest przewodniczącym episkopatu Bangladeszu. Obecnie będzie pierwszym kardynałem swego kraju.

7. Baltazar Enrique Porras Cardozo, Wenezuekczyk – arcybiskup metropolita Méridy

Urodził się 10 października 1944 w Caracas. Ma za sobą studia filozoficzne i teologiczne w stolicy i na Papieskim Uniwersytecie w Salamance. Święcenia przyjął 30 lipca 1967, po czym pracował duszpastersko i jako wykładowca w swej archidiecezji. 30 lipca 1983 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Méridy (sakrę nominat przyjął 17 września tegoż roku). 30 października 1991 papież powołał go na arcybiskupa metropolitę tego miasta. W latach 1998-99 abp Porras był także jednocześnie administratorem apostolskim diecezji San Cristóbal. Pełnił różne urzędy w episkopacie swego kraju, w latach 1999-2006 stał na jej czele a obecnie jest wiceprzewodniczącym. W latach 2007-11 był pierwszym wiceprzewodniczącym CELAM., è tuttora Membro del Consiglio Speciale per l’America del Sinodo dei Vescovi (dal 1997).