Po co wybory w PO?

Premier lubi widowiska. Takim widowiskiem miały być powszechne wybory przewodniczącego Platformy Obywatelskiej. Czego spodziewał się po nich Donald Tusk? Zapewne zakładał, że jakiś mało znany poseł będzie chciał się wypromować i zgodzi się na udział w takiej pokazowej rozgrywce. Będzie szczęśliwy, że może się pokazać – ani myśląc o poważnym podważaniu poparcia dla premiera. Dostanie 3 proc. głosów (głównie w swoim lokalnym środowisku) i – w nagrodę – trzecie miejsce na liście. A Donald Tusk otrzyma należne 97 proc. – godny wynik. Jerzy Urban, rzecznik władz stanu wojennego, nazwał to kiedyś „pluralizmem nieantagonistycznym”. Opozycja może działać, ale pod warunkiem, że zgadza się przegrać. Tak zapewne wyglądały założenia premiera Tuska.

Tymczasem rzeczywistość spłatała przykrego figla. Kontrkandydatem jest Jarosław Gowin, który nie tylko chce pokazać konkretne poparcie w partii (a więc realnie obniżyć wynik Donalda Tuska), ale co więcej – chce debaty, i to na najbardziej niewygodnym dla premiera polu – gospodarki. Tusk zaczął więc skarżyć się, że Gowin szkodzi partii, podobnie jak debata, której się domaga. Komentatorzy już mówią, że szef rządu znalazł się w impasie: debatować – źle, odmawiać debaty – źle. Ale przecież Donald Tusk wcale nie musi wybierać pomiędzy dwoma złymi rozwiązaniami. Mógł zarządzić wybory – może je przecież odwołać. Dziennikarze będą krzyczeć, że nie ma demokracji? Tym lepiej! Premier pokaże, że jest naprawdę „silnym przywódcą”. O tym, czy w PO jest demokracja, nie decydują dziennikarze, ale partia – a partia zgodzi się na wszystko…

Marek Jurek Idziemy nr 30 (411), 28 lipca 2013 r.