Komentarze do czytań - Środa, XXIII Tydzień zwykły - święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Błażej Węgrzyn

Pierwsze czytanie: Rz 8, 28-30

Obok „Bożego Narodzenia” Jezusa, jeszcze tylko dwie osoby czcimy świętem dedy-kowanym specjalnie ich narodzeniu: Jana Chrzciciela (w czerwcu) oraz Maryję (dzisiaj). Jest tak, ponieważ ich życie zostało całkowicie podporządkowane tajemnicy wcielenia i odkupie-nia; niepodobna mówić o „własnym” życiu Jana ani Maryi – oni są jak księżyc albo ikona, które odnoszą się wciąż do innego, boskiego światła, oraz innej, boskiej rzeczywistości. W tym kontekście, pierwsze czytanie uzmysławia nam, że ta „księżycowatość” oraz „ikonicz-ność” to również cechy naszego życia: także nas Bóg poznał, przeznaczył, powołał, usprawie-dliwił i obdarzył chwałą – abyśmy się stali na wzór obrazu, czyli właśnie ikony (gr. eikón), Jego Syna. Gdy jednak słyszymy o „przeznaczeniu”, możemy się zawahać, pomni na błędne teorie predestynacji, czyli odgórnego przeznaczenia (na zasadzie „przydziału”) do zbawienia lub potępienia. Ale tak nie jest! Bóg nie przeznacza nikogo do piekła – dokonuje się to przez trwanie w grzechu śmiertelnym aż do śmierci; przeciwnie zaś, Bóg przeznaczył stworzenie do ostatecznej doskonałości, którą dopiero ma osiągnąć; a człowieka Bóg wzywa do osobowej relacji z Nim (por. KKK 1037, 302, 299). Spróbuj określić dzisiaj, jaki procent twojego życia ma związek z Jezusem – w jakim stopniu jesteś „księżycem w pełni”, a w jakim „księżycem zaćmionym”; pomyśl też, jaką ikoną twojego ostatecznego przeznaczenia jesteś – czytelną i błyszczącą czy obdrapaną i podniszczoną. Co możesz z tym zrobić?

Psalm responsoryjny: Ps 13, 6 (R.: por. Iz 61, 10b)

Liturgia wkłada ten psalm w usta nowonarodzonej Maryi: Niech się moje serce cieszy z Twej pomocy – śpiewa Niepokalana, zachowana od wewnętrznego rozregulowania grzechu pierworodnego a obdarowana pełnią łaski; Pan obdarzył mnie dobrem – śpiewa przyszła Matka Boża, wdzięczna za swoje życiowe powołanie. Możemy dołączyć do tej pieśni nasze zwrotki: będzie nimi rozbudzona na nowo świadomość chrztu, który czyni nas rodzeństwem Maryi w porządku łaski, oraz modlitwa o rozpoznanie lub utwierdzenie w naszym życiowym powołaniu – nie tyle „funkcji społecznej” bądź „roli do odegrania w teatrzyku Boga”, ile for-mie, w jakiej pielgrzymujemy ku Niemu i w jakiej spełnia się już „tu i teraz” nasze ostateczne przeznaczenie.

Ewangelia: Mt 1, 1-16. 18-23

Przekonywaliśmy się dotąd, że przeznaczenie jest nieodłączną konsekwencją stworze-nia – Bóg stworzył świat w całości i w szczegółach jako uporządkowany, z wpisaną w niego celowością. Obecna Ewangelia, do stworzenia i przeznaczenia dołącza trzeci element – opatrzność. Zestawmy ten długi, dla niektórych nieco nużący, opis rodowodu Jezusa Chrystu-sa z końcowym zdaniem: A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie! Okaże się wtedy, że opatrzność to nieodłączny element Dobrej Nowiny. Ale czy – podobnie do przezna-czenia – właściwie ją rozumiemy? „Opatrznością nazywamy zrządzenia, przez które Bóg prowadzi swoje stworzenie do ostatecznej doskonałości… Troska Opatrzności Bożej jest konkretna i bezpośrednia; obejmuje sobą wszystko, od rzeczy najmniejszych aż do wielkich wydarzeń świata i historii… Bóg działa we wszelkim działaniu swoich stworzeń; On jest pierwszą przyczyną, która działa w przyczynach wtórnych i przez nie…” (por. KKK 302, 303 i 307).