Sługa jednego Pana

Od momentu ustąpienia Benedykta XVI z urzędu papieskiego co jakiś czas pojawiają się w prasie domysły na temat samopoczucia abp. Georga Gänsweina, osobistego sekretarza Benedykta XVI, a obecnie również prefekta Domu Papieskiego. W ostatnim czasie niemiecka prasa zbombardowała wręcz swoich czytelników doniesieniami o bólu, jaki odczuwa Gänswein, któremu trudno pogodzić się z nową rolą. Cóż, widoczny był ból na twarzy wiernego i wieloletniego sekretarza Josepha Ratzingera w lutym tego roku, kiedy ówczesny papież podjął decyzję o rezygnacji z urzędu. W czasie „pożegnalnej” Mszy Świętej dało się zauważyć w oczach sekretarza łzy. Długo spekulowano, czy w takiej sytuacji abp Gänswein zostanie odesłany do Niemiec, aby objąć którąś z diecezji. Nieoczekiwanie jednak został on mianowany prefektem Domu Papieskiego, stając się tym samym niejako sługą dwóch papieży, jak cynicznie przedstawiają jego położenie niektóre media.Prawda jest jednak taka, że abp Gänswein pozostał w Watykanie, aby dalej posługiwać emerytowanemu papieżowi, któremu przecież przysięgał wierność. Położenie takie rzeczywiście bywa niełatwe, co już w XVIII wieku pokazał Carlo Goldoni w granej do dziś popularnej sztuce „Sługa dwóch panów”. Jednakże Georg Gänswein, znany zresztą ze swojej prostolinijności i wierności w wypełnianiu powierzonych mu obowiązków, pełni swoją misję pomimo ludzkiego rozdarcia, które ona ze sobą może nieść. Po ludzku jest to zupełnie zrozumiałe, jednak media próbują to wykorzystywać w celu niekorzystnego przeciwstawienia papieża emerytowanego i papieża obecnie urzędującego.

Wydaje się, że owo przeciwstawienie – oto jak sprawował urząd apostolski Benedykt XVI, a jakim go widzi Franciszek – znajduje odzwierciedlenie w myśleniu wielu katolików, którym niełatwo jest tak ad hoc zaakceptować i zrozumieć zmianę, jaka od lutego tego roku zapanowała w Watykanie. Bo i rzeczywiście, styl papieża Franciszka różni się od stylu Benedykta XVI niemal wszystkim. Poczynając od wypowiedzi, a kończąc na ubraniu. Trudno zresztą oczekiwać, aby argentyński jezuita zachowywał się tak samo jak niemiecki profesor teologii. Dwa różne światy, dwie całkiem odmienne kultury i dwa przeciwstawne charaktery.

Wraz z decyzją Benedykta XVI wielu katolików odczuło, tak samo jak jego osobisty sekretarz, że coś się nieodwracalnie skończyło, że nastąpiło swoiste odcięcie tego, co było. Ale są i tacy, którzy się z owego cięcia ucieszyli. Mam tu na myśli superentuzjastów Franciszka, pojmujących jego pontyfikat jako całkowite odrzucenie tego, czym żył dotychczas Kościół katolicki, i doszukiwanie się tego w każdym wypowiedzianym przez niego słowie, w każdym jego geście i w każdym dokumencie. Owo pragnienie rewolucji i zmian obecne pośród niektórych katolików może nas zaprowadzić na manowce. Może bowiem sprowadzić na nas nowe podziały, których w historii chrześcijaństwa było aż nadto.

A tak właśnie zareagowało liberalne skrzydło niemieckiej konferencji episkopatu na adhortację apostolską Evangelii gaudium, doczytując się w niej takiej formy decentralizacji Kościoła, która pozwoliłaby lokalnym episkopatom na daleko idącą niezależność w pojmowaniu katolickiej nauki społecznej. Również austriackie zakonnice, widząc w papieżu rewolucjonistę, domagają się dokumentu o możliwości wyświęcania ich na księży. A przecież w tym wszystkim nie chodzi tak naprawdę o formę sprawowania urzędu papieskiego, ile o jego treść.

Na przestrzeni wieków takie rewolucyjne myślenie o Kościele, którym cechował się chociażby św. Franciszek, św. Grzegorz Wielki czy bł. Jan Paweł II, sprowadzało się w istocie tylko i wyłącznie do jednego: do powrotu do źródeł. Bo taka właśnie jest różnica między prawdziwym rewolucjonistą Bożym a fałszywym prorokiem. Bo ostatecznie każdy papież jest przecież sługą jednego Pana.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem tygodnika Die Tagespost fot. ks. Henryk Zieliński/Idziemy Idziemy nr 50 (431), 15 grudnia 2013 r.