.jpg)
Uczniowie nie ujrzą Jakuba czy kamienia z Betel, ale Syna Człowieczego, Tego, który ma być poznany jako droga do nieba, droga do Ojca, jako miejsce Boga i Jego obecność wśród ludzi.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. Joanna Ewa Koszałka FMA
Pierwsze czytanie: Ap 12,7-12a
Jesteśmy świadkami zasadniczej walki między dobrem a złem. W sumie walka jest nierówna, gdyż Michał i jego aniołowie nie walczą swoją mocą – są wojskiem Boga, Stwórcy i Pana wszechświata. Zwróćmy uwagę, że szatan nigdy nie walczył z Bogiem. Zna swoje miejsce. W Biblii widzimy go jako nieprzyjaciela człowieka zazdrosnego o jego szczęście (Mdr 2,24), oskarżyciela ludzi przed Bogiem (Hi 1-3), przeciwnika Bożych planów (Za 3,1-5). Wąż starodawny posługując się kłamstwem, przyczynił się do pierwszej klęski człowieka, ale już w tym momencie usłyszał obietnicę zwycięstwa nad złem (Rdz 3,15). Zwycięstwo nad szatanem jest owocem zwycięstwa Chrystusa, osiągniętego przez Jego śmierć na krzyżu, która mogła z pozoru wydawać się klęską. W chwili, gdy „książę tego świata” był najbardziej pewny swego zwycięstwa, został strącony, wyrzucony precz, jak zaznacza Jan w swojej Ewangelii (J 12,31) – nawiązuje do niej werset 9.
Fragment niebiańskiej liturgii – hymn zanoszony do Boga, który objawił swoją moc, ogłasza panowanie Boga i Chrystusa. Mają w nim udział także ci, którzy złożyli o Nim świadectwo, potwierdzone męczeństwem (Ap 12,11), według słów Jezusa sprzed Jego męki (J 12,25). I chociaż zmartwychwstanie Chrystusa ostatecznie przypieczętowało klęskę szatana, to ci, którzy przez chrzest zostali włączeni w Chrystusa muszą walczyć z nim i codziennie dokonywać wyboru pomiędzy Złem a Prawdą.
Psalm responsoryjny: Ps 138,1-2a.2b-3.4-5
Psalmista doświadczył mocy i łaskawości Boga, został wysłuchany, ocalony i umocniony. Żarliwie więc wysławia Go, zapalić chce także nas. Niech i nasza wdzięczność łączy się dzisiaj z mieszkańcami nieba.
Ewangelia: J 1,47-51
Dzisiejsze święto koncentruje nas na ostatnim wersecie. Niektórzy twierdzą, że stanowi on samodzielną jednostkę: formułę objawieniową, którą rozpoczyna charakterystyczne dla Jana, zaprawdę, zaprawdę powiadam wam zapowiadające w uroczysty sposób ważne kwestie, które Jezus poruszy. A nazwie siebie Synem Człowieczym i odwoła się do Starego Testamentu. Objawia się tym, którym chce się objawić: Natanaelowi i uczniom, i niejako unaocznia spełnienie się snu Jakuba o drabinie sięgającej nieba. Uczniowie nie ujrzą Jakuba czy kamienia z Betel, ale Syna Człowieczego, Tego, który ma być poznany jako droga do nieba, droga do Ojca, jako miejsce Boga i Jego obecność wśród ludzi. Sen Jakuba się spełni, gdy Syn Człowieczy zostanie wywyższony (3,14).
